Soms zijn er problemen, waarvan de lokale politici zonder schaamrood op de kaken kunnen zeggen dat er op dat gebied al voldoende hulp bestaat. Het is geregeld en het kan van de lijst met lokale zorgen worden geschrapt. Gelukkig, want er staan er nog genoeg andere zorgen op. En dan kan bij wat nauwkeuriger waarnemen van de manier van oplossen toch blijken dat dit iets te gemakkelijk gedacht is. Er is dan sprake van politieke gemakzucht.
Vaak zijn het problemen waar tijdens raads- of raadscommissievergaderingen nooit een ellenlang dispuut over is geweest, compleet met schorsingen om standpunten met mede- of tegenstanders wat nader te belichten of om een goede tekst voor een gezamenlijke motie op te stellen. Soms is er een probleem waar je nog nooit eerder van hoorde of wat zich jarenlangs langs je heen en buiten je om afspeelde. Zo’n probleem is menstruatiearmoede. Een woord dat waarschijnlijk nooit gebruikt is voor het spelletje galgje.
Het is het GroenLinks raadslid Ingrid Tillema, die het zomaar aan de orde stelt. Wanneer je wat verder gaat lezen in de krant waar dit bericht stond of via Google, dan zie je dat dit een echt bestaand probleem is. Er rust hier en daar, en zelfs in de wereld waarin ik verkeerde, een soort taboe op het onderwerp. Het zou zomaar kunnen zijn dat de meerderheid van de wereldbevolking zich geneert om het over dit onderwerp te hebben. In het gezin waar ik opgroeide waren vijf zussen. Die werden ineens een ‘groot meisje’ en dat in een tijd waarin niet in elke supermarkt of kruidenierswinkel maandverband te koop was. Ik begreep toen nog niks van de kwalijk riekende badstoffen lapjes in de wasmand. Voor mijn jongere zussen zou er op een gegeven moment wel het modernere materiaal geweest kunnen zijn, maar dit was een zaak waar mijn broer en ik niks mee te maken hadden.
Ingrid Tillema mocht als antwoord op haar vragen aan de gemeente horen dat dit probleem al werd aangepakt door diverse instanties en dus niet op het bordje van de wethouder van menstruatiezaken lag. Dit is natuurlijk niet een voor een van de wethouders omschreven dossier, maar het past wel binnen het dossier over armoede. En daar gaat gelukkig een wethoudster over en die zal ongetwijfeld na een snelle raadpleging van ambtenaren die over verstrekking van menstruatiematerialen aan minvermogenden gaan hebben gehoord dat hier en daar en waarschijnlijk ook in Hoorn voedselbank, Stichting Leergeld of het Armoedefonds dat allemaal prima geregeld hebben. Dus gaat u gerustgesteld verder met nijpender zaken, mevrouw de wethouder.
Het klopt, want de genoemde instellingen en ook particulieren doen hun best om de middelen zo makkelijk mogelijk beschikbaar te stellen. Toch blijkt er een flink gat te zitten tussen het aanbod en het gebruik dat ervan gemaakt kan worden. Niet ieder ‘slachtoffer’ van menstruatiearmoede weet de weg of is in de gelegenheid om hier gebruik van te maken. En daar zit de hobbel die door Ingrid Tillema wordt aangewezen en waarvan zij meent dat de gemeente met een extra stapje te zetten die kan wegnemen.
Ik moet onwillekeurig denken aan zoveel andere knelpunten waar gemeente-, provinciaal- of landelijk bestuur mee te maken hebben. Voor veel politici lijkt het afdoende om er eens een keer wat geld tegenaan te gooien of voor een beperkte tijd wat mensen op te zetten om het allemaal te regelen. Daar weten de mensen uit de zorg, het onderwijs, de politie of nog meer overheidsafhankelijke instellingen over mee te praten. Het probleem is volgens meestal ongeschreven regeltjes netjes opgelost en het bestuur valt niets te verwijten.
Ik ben erg benieuwd hoe onze lokale overheid dit onderwerp zal aanpakken. Ingrid vraagt duidelijk niet voor haarzelf om dit onderwerp wat serieuze aandacht te geven. Goed, dat over zaken waar men wat moeilijker over praat, gesproken kan worden.
De inhoud van de column is uitsluitend voor rekening van de auteur. HoornRadio/HoornGids is niet ge- of verbonden aan een politieke partij of welke politieke richting dan ook, maar geheel autonoom, onafhankelijk en ongebonden.
