Veertien! Alleen voor degenen die met hun neus bovenop de Hoornse politiek zitten is meteen duidelijk wat ik met dit getal bedoel. Veertien! Twaalf vond ik al overdreven veel, maar ik word de laatste raadsperioden keer op keer verrast met weer een nieuwe afsplitsing van een Hoornse raadsfractie. Ik heb het dus over de laatste afsplitsing vanuit een partij. In deze raadsperiode is het goed raak geweest en ik vraag me bezorgd af waar dat naar toe moet.
De fractie ÉénHoorn is dit keer uiteen gevallen en heeft het aantal verschillende manieren waarop de lokale politiek kan functioneren tot een nieuw record aantal fracties gebracht. Het afsplitsen is dit keer op een heel andere manier gegaan dan ooit is gezien. Ik weet niet alles, ik heb er niet zo dicht met mijn neus op gezeten. Het unieke bij deze politieke celdeling is het feit dat het een fractie betreft die oorspronkelijk uit twee verschillende partijtjes bestonden. Ooit was er het inzicht dat gezamenlijk optrekken van geesten die elkaar aanvullen een fractie sterker maakt. Ik zag dat toentertijd als het mooi samensmelten van no-nonsenspolitiek met politiek vanuit het hart. Ik ga niet beweren dat de ene partij, VOCHoorn, alleen het ene en de andere partij, HOP, juist het andere gevoel meenam. De wat zakelijkere instelling hoorde m.i. wat meer bij VOCHoorn en de mannen van HOP stonden wat meer voor het sociale aspect. En wat toejuichbaar was dat samengaan!
Een paar jaar samenwerken zou beide goed verdedigbare houdingen ten opzichte van de lokale politiek kunnen brengen tot een symbiose waar al zo vreselijk lang behoefte aan bestaat. In ieder geval in mijn ogen. In één fractie plaats bieden aan verschillen die niet overduidelijk tegenstellingen zijn leek mij en wellicht nog meer mensen met een hart voor goed functionerende gemeentepolitiek weer een stapje vooruit in het mooier maken van democratie. Geen botsing van ego’s die tegenwoordig in de politieke wereld teveel aan te wijzen zijn. Dit zou best vaker mogen gebeuren, dacht ik toen.
Wanneer ik onpartijdigheid als de belangrijkste van mijn mooie eigenschappen zou beschouwen, dan zou ik moeten zeggen dat het samengaan van De Realistische Partij met Liberaal Hoorn ook zo’n fantastische na te volgen beweging was en ik moet mezelf bekennen dat dit inderdaad wel zo was. Er is heel wat logica te vinden in dat opgaan in elkaar. Samen zijn ze een zeer lokale partij die ontzettend veel lijkt op een landelijke partij. Wanneer we de diverse fracties in Hoorn goed bekijken, dan zijn er meer die op een dag probleemloos een nieuwe fractie kunnen worden met een nieuwe naam.
Wanneer ik de mensen bekijk met het beetje psychologisch inzicht dat ik heb opgedaan in de decennia dat mijn werk daartoe de kans gaf, dan zou ik kunnen zeggen dat de vier mensen van ÉénHoorn een leuk aantal jaren een mooi verstandshuwelijk zijn aangegaan, dat sterk genoeg was om met een wethouder in het college verder te besturen. Nu hebben we de laatste twintig jaar ook wel eens de aanbeveling gehoord om als politieke fracties die ook coalitiegenoten zijn dualistisch te blijven functioneren. Dat is ingewikkelder dan men toen dacht.
Wanneer één van de fractieleden ineens vindt dat de afspraken beginnen te knellen, dan zie je doorgaans dat die persoon voor zichzelf begint, tenzij diegene meent dat zijn zetel aan de partij toebehoort die deze na een moeizame verkiezingsstrijd heeft weten te bemachtigen. In Hoorn heeft zo’n zetelretourneerhouding eigenlijk nooit de status bereikt van de enige fatsoenlijke manier van weggaan uit een fractie. Bij ÉénHoorn is het Robert Vinkenborg die nu een eigen plek opeist en daarvoor weer een oude naam uit het stofmandje vist. Een beweging die ik als amateurpsycholoog bij hem helemaal begrijp. Robert is niet helemaal van de no-nonsensbeweging. Beluister zijn betogen van de afgelopen jaar maar eens.
Toen volgden stappen die ik niet meteen kan plaatsen. André van Beusekom sloot zich vorige week aan bij Robert en het bericht ging rond dat de achterban zich over de scheiding zou uitspreken en nu komt het volstrekte unieke: Die achterban schaart zich achter het afscheidende tweetal en vindt tegelijkertijd dat de nog overblufte overgebleven raadsleden de naam van ÉénHoorn niet meer mogen gebruiken, zodat deze week in de raadzaal de vernieuwde fractie HOP in het systeem staat, Guido Breuker als fractie Breuker mocht aantreden en de ziektevervanger voor Aart Ruppert, Charles Webster, plaatsnam als eerste fractie ooit in de Hoornse politieke geschiedenis als een fractie die geen naam mocht hebben. Wordt vervolgd!
De inhoud van de column is uitsluitend voor rekening van de auteur. SWF HoornRadio/HoornGids is niet ge- of verbonden aan een politieke partij of welke politieke richting dan ook, maar geheel autonoom, onafhankelijk en ongebonden.
