”Ze zouden best de terrassen open kunnen gooien”, zei mevrouw Grosthuizen onverhoeds, na nieuwsbeeld van zitjes naast een horecaterras, waar mensen de richtlijnen volgend, nagenoeg gevaarloos gezellig hun thermosfles en broodjes tevoorschijn mochten halen en zonder vrees voor gedragscorrigerende BOA’s en politiemensen nuttigden, terwijl het terras baatloos leeg stond. Ik keek haar aan, want doorgaans is zij iets meer van de geldende regeltjes dan ik. Bij dreigende snelheidsoverschrijding eindigt zij haar opmerking daarover steevast met: ‘En dat geldt ook voor meneer Grosthuizen!’
Ik vrees dat ik moet bekennen dat ik het op dat moment met haar eens was. In de afgelopen zomervakantie bezochten wij menig terras, waar men consequent de consumptieprotocollen hanteerde. Wij dienden ons eerst te melden bij het tafeltje met het handreinigingsmiddel, dan onze naam en telefoonnummer te noteren en te wachten totdat men ons een coronaproof tafeltje wees. Zou dat nu niet meer veilig zijn en hebben wij toen toch veel risico hebben gelopen?
De wegen van ons kabinet zijn ondoorgrondelijk, laat men ons elke dag weten. Daarnaast horen en lezen we van mensen die de regering en met name Mark Rutte en Hugo de Jonge verwijten dat ze het hele land gevangen houden. Die berichten worden heel vaak herhaald door de media die zo precies mogelijk willen weergeven wat er in het land allemaal leeft. Ik beken hierbij schaamtevol, dat ik mijn best moet doen om die berichten te begrijpen. Ik heb nauwelijks door dat ons leven zo beperkt is geraakt dat het niet meer uit te houden is. Er is iets mis met mij, want ik heb dat gevoel niet. Tegen mevrouw Grosthuizen zeg ik, wanneer berichten over alle beperkingsleed weer een langskomen, dat ik het niet zo ervaar, omdat ik de hele dag bij haar kan vertoeven. (Een aanrader!)
We hebben vorig jaar echter een paar keer kunnen zien dat bij opening van horeca de boel ook volledig uit de hand kan lopen en ook zonder die opening kunnen we de activiteiten zien van hen die vinden dat het toch mogelijk moet zijn de boel open te gooien. In Hoorn hebben we het nog niet zover laten komen dat we er de nieuwsrubrieken van de landelijke zenders mee halen. Soms mag een gemeente zich gelukkig prijzen dat de bevolking over het algemeen een watjesgedrag vertoont.
Toch heeft burgerlijke ongehoorzaamheid bij mij niet altijd het predicaat verwerpelijk gekregen. Diverse maatschappijen, ook het onze, hebben er een noodzakelijk stapje vooruit mee kunnen zetten. Of het oogluikend gedogen door ons stadsbestuur van het voorzichtig openstellen van terrassen best wel een goede zaak kan zijn, kan ik natuurlijk niet echt beoordelen, maar kan ons stadsbestuur dat wel? En zou een andere kant op kijken door onze gezagsdragers de opmaat zijn voor totale anarchie op alle gebieden?
Ik wil best uitgelegd krijgen hoe het domino-effect kan werken door het openstellen van terrassen, want wanneer dat kan, kan een heleboel meer. Ik zou nu niet meteen kunnen opsommen wat dan wel, maar reken er maar op dat een hoop andere ondernemers vinden dat ook zij dan het recht hebben om hetzelfde te doen. Er zal dan een tsunami aan argumenten komen die als steekhoudend worden ervaren door iedereen die ernaar smacht erin te mogen passen.
Ik kijk nog eens naar mevrouw Grosthuizen, die ik ken als iemand met redelijke argumenten. Ik overweeg kort om met een flinke hoeveelheid tegenwerpingen te komen, maar ik doe het niet. Ik zeg: ‘Ik denk dat je gelijk hebt, lieverd. Wat jammer dat wij daar niet over gaan.’
Misschien zei ik dat, omdat het eigenlijk een kleine droom is, waarvan we hopen dat die uit komt. Kleine dromen kunnen tijdelijke tegenslagen draaglijker maken.
De inhoud van de column is uitsluitend voor rekening van de auteur. HoornRadio/HoornGids is niet ge- of verbonden aan een politieke partij of welke politieke richting dan ook, maar geheel autonoom, onafhankelijk en ongebonden.
