HOORNGIDS | Sinds september 1999 kruip ik wekelijks in de huid van Sjaak Grosthuizen om vanuit die Tarnkappe de Hoornse politiek te beschouwen. Tarnkappe is niet helemaal terecht meer. Iedereen kan zien wie er zich onder die alias verschuilt en soms zie je niet eens meer dat het een andere huid is. Sinds die tijd heb ik de Hoornse politici een beetje leren kennen. Ze kwamen en gingen, meestal na een verkiezingsronde, soms tussendoor.
Ik heb in maart 2002 voor het eerst een burger uit de gemeente Hoorn naar voren zien stappen in een splinternieuwe partij en die burger is niet meer. Cees van der Maat, ondernemer die auto’s verkocht, was één van de drie gekozen mensen van de partij VOCHoorn. Als columnist voor radio Hoorn schreef ik de volgende opmerking:
‘Ach, wie is er wel te vertrouwen? De middenstand? Onze eigen VOCH? Slager Bram - mag het iets meer zijn? - Stam en bakker Gijs - onze ideeën worden elke dag vers gebakken - Otten hebben nu gezelschap gekregen van autoverkoper Cees - deze auto komt van een oud vrouwtje dat hem altijd binnen had staan - van der Maat. De kruidenier in oude liberale ideeën Paul - ik kom mijn lintje nog wel eens halen - Elenbaas is aan de dijk gezet. Ik heb van jongs af aan al meegekregen dat verzekeringsagenten en autoverkopers het minst te vertrouwen zijn. ‘
De fractievoorzitter van toen, Gijs Otten, die net voordat de column werd voorgelezen nog in de opnameruimte stond omdat hij werd geïnterviewd, luisterde nog even mee naar de column waarmee de wekelijkse uitzending over Hoorns nieuws en politiek werd afgesloten. Dat hij er niet blij mee was, is een eufemisme voor zijn mening op dat moment.
Cees heeft een aantal jaren in de Hoornse politiek gewerkt, naast zijn andere activiteiten en in die periode heb ik zijn naam in de column zelden genoemd. Wie geen rare streken uithaalt als politicus blijft meestal wat onder de radar. Dat veranderde toen hij in 2006 wethouder werd. In de column van 29 april van dat jaar schreef ik over Cees van der Maat dat hij een plaquette onthulde op de plek aan de rand van de Westerdijk waar vroeger een stadspoort was. Het was niet de fijnste periode om wethouder te zijn. Er moest flink worden bezuinigd en vanuit diverse hoeken waar dat te voelen was kon je erop rekenen dat men de betreffende bezuinigingswethouder niet erg vriendelijk gezind was.
Op 27 december 2008 maakte ik een column waarin ik een verslag bedacht van het gesprek in de gelederen van VOCHoorn, na een fiks meningsverschil met de PvdA, waarmee de fractie tot dat moment mede het college van B&W vormde. VOCHoorn trok hun stekker eruit en dat betekende het vertrek van Cees uit de dagelijkse politiek. Het betekende echter niet dat Cees volledig uit de columns verdween. Cees speelde een aantal jaren de echte sinterklaas van Hoorn. Bij een paar intochten mocht ik daar voor Radio Hoorn verslag van doen. Ook verscheen elk jaar rond sinterklaastijd een gerijmde column, waarin sinterklaas de hoofdrol speelde.
Ik ben Cees persoonlijk een stuk beter leren kennen en waarderen, toen ik een aantal jaar geleden bij zijn garage weer een auto kocht. Cees was met pensioen, maar zijn bedrijf kon hij niet zomaar in de steek laten. Hij had het bedrijf overgedragen aan zijn zoon en daarom was er altijd tijd voor een kop koffie en geanimeerde gesprekken over van alles en nog wat. Ook de politiek en over de columns die hij, zo vertrouwde hij me toe, altijd op de zondagmorgen las.
Nu is Cees niet meer. Een markante persoonlijkheid, die het niet verdient zonder veel verdiend eerbetoon te verdwijnen uit onze wereld. De afspraken rond het terugdringen van het virus laten het niet toe afscheid te nemen op de manier die bij hem zou passen. Ik doe het op deze manier. Cees van der Maat, respect man!
