HOORNGIDS | De toekomst is een gesloten boek. Er zitten pagina’s in die op eerdere pagina’s lijken, met déja vu-alinea’s en dat is een aanname die iets verder lijkt te gaan dan koffiedik kijken. Voor een montere blik op wat er in het verschiet ligt, is het ook nodig dat je in het verleden de ogen open hield. En deze kunst van het schouwen hoort een wezenlijke eigenschap te zijn van politici. Natuurlijk is dat in de meeste gevallen niet geheel voor elkaar, maar met een vaste blik, een zekere houding en de juiste gebaren erbij, kun je tegenover de argeloze kiezer heel overtuigend profetisch over komen.
Hier moest ik aan denken, toen in de raadscommissie van deze week het parkeren in de Poort van Hoorn op de agenda stond. Je weet, in de toekomst van dit project, die misschien zelfs in de volgende raadsperiode al wat concretere vormen zal tonen, zullen auto’s ook een in die tijd passende plek geboden moeten worden. De Poort van Hoorn is de naam voor de aanpak van het stationsgebied, dat geheel op de schop gaat om plaats te maken voor iets dat past bij een stad die op de toekomst gericht is. Er moet daar gewoond, gewerkt, aangekomen en vertrokken worden op een manier waar we hoognodig aan toe lijken te zijn, maar waar nu nog aan moeten wennen.
Zie dan maar eens op dit moment al maatregelen te treffen die een ambitieuze ontwikkeling naar een betere stad niet in de weg zitten. We hadden het dinsdag over parkeren. Alleen al over het punt voor hoeveel auto’s een plekje moet zijn, werd eindeloos gedelibereerd. Volkomen terecht natuurlijk, want nu te benauwd beslist, wordt straks benauwend ervaren. Een houding van: wie dan leeft, wie dan zorgt is verwerpelijk en werd dan ook door geen enkele fractie monter uitgedragen. Maar zeg nu zelf, wat is een beter besluit: een parkeergarage voor 1000, 1100 of 1250 auto’s?
Hier komt het staren in het ongewisse, dat plaats moet maken voor beleid dat niks te veel heeft gekost en voor de werkelijkheid van straks adequaat blijkt. Geen enkele partij wil straks nagewezen worden als megalomaan of als kruidenier. Van achteren kijk je een koe in de kont, zegt het spreekwoord, dat over een jaar of 10-15 gebezigd zal worden door de partijen die nu het college vormen. Gelukkig zijn er op dit moment fracties die absoluut niet willen worden aangekeken als een fractie die zonder blikken of blozen geld dat van de grote hoop komt over de balk smijt.
Argumenten voor en tegen het aantal van 1250 waren voldoende te horen, maar er kwam geen enkel voorstel om het aantal op te trekken naar 1500 of meer parkeerplaatsen. Zullen er wanneer Hoorn succesvol wordt opgepimpt er zelfs zoveel auto’s naar de binnenstad willen toeren dat zelfs Menno Jas, van de autorijden minnende DRP, zich in de weelderige haardos grijpt omdat ook hij te zuinig bleek? Het argument dat Samir Bashara, de wethouder van ik-wil-geen-auto’s-in-de-binnenstad-maar-ze-moeten-wel-allemaal-deze-kant-op-rijdenzaken graag een zo klein mogelijke parkeervoorziening en dus zo groot mogelijk ontmoedigingsparkeerbeleid wil inzetten, klopt niet, naar zijn eigen zeggen. Hij kwam zelfs met een briljant voorstel: we zetten een gebouw neer met meerdere functies. Bovengronds, want het graafwerk maakt alles ontzettend veel duurder. Het parkeergebouwplus kan, wanneer zich daartoe de noodzaak aandient, veranderd worden in een gebouw met nog meer parkeerplekken.
In de discussie werd door Roger Tonnaer ook nog zijn gesprek met een heuse wetenschapper aangekaart, door Roger zelf, om duidelijk te maken dat in de toekomst juist meer en niet minder auto’s de gang naar stedelijke neringgebieden zullen maken en dat bleek nauwelijks doorslaggevend. Iedereen weet hoe ver de plank kan worden misgeslagen door wetenschappers. Hoe het ook zij: het voorstel van het college werd met een slag om de arm aangenomen, want er worden nog raadsinstrumenten gehanteerd.
Kijken in de toekomst blijft een spannende sport met een feestelijk hoera voor degene die over een aantal jaren mag uitroepen dat zijn of haar visie de koffieprut ver oversteeg. Even een klein vraagje waar ik deze week ook over tobde. Mag je iedereen die had voorzien dat Judith Michel-De Jong burgemeester zou worden een ware profeet, voor wie de toekomst een open boek is, noemen?
