HOORNGIDS HOORN | Weliswaar had Walter zijn tweede vaderland Frankrijk al enkele jaren achter zich gelaten sinds zijn definitieve terugkeer naar zijn geboorteplaats Hoorn, het land bleef wel degelijk trekken. Geen gelegenheid liet hij voorbijgaan om weer te vertoeven in het land dat hem zo dierbaar was en waar hij 25 jaar gewoond had. Het huwelijk van zijn in Parijs woonachtige zoon Alexander met Alice was een uitgelezen mogelijkheid om niet alleen z’n dierbaren te ontmoeten, maar ook weer eens het land, de taal en de vele geneugten tot zich te nemen. Tot de genodigden behoorden ook zijn jongste dochter Paulien en haar partner Jos, die gaandeweg volledig francofiel waren geworden en druk doende waren om ook ’iets’ in Frankrijk te zoeken. Enige sturing van Walter zorgde ervoor dat slechts gezocht kon worden in het zuiden van Frankrijk.
Onlangs had Walter contact met zijn in Parijs woonachtige zoon, die liet doorschemeren dat ze mogelijk de hoofdstad achter zich wilden laten om op zoek te gaan naar een minder drukke locatie. Walter raadde hem twee door zijn dochter bezochte locaties in de buurt van Parijs af, ”omdat er werkelijk geen moer te beleven was”. Bij wijze van grap vertelde Alexander dat ze desnoods hun intrek zouden nemen in het al vele jaren leegstaande huis van de grootmoeder van Alice, om precies te zijn in Lezignan-Corbières, niet ver van Béziers. Het was niet echt een optie, vertelde hij, ze hadden sowieso nog niets beslist en als ze al zouden verhuizen zou het in of heel dichtbij Parijs moeten zijn.
Huis in Zuid-Frankrijk
Maar bij Walter bleek een altijd smeulend verlangen toch lichtelijk tot ontbranding te zijn gekomen. Een leegstaand huis in het zuiden van Frankrijk werkte behoorlijk op zijn immer avontuurlijk gemoed. Hij besloot het met zijn dochter Paulien en haar vriend Jos te bespreken. Vanwege zijn enthousiasme en hun aangewakkerde belangstelling werd besloten om meer te weten te komen over het huis en de mogelijke verkoopprijs. Zoon Alexander zou de kerstdagen benutten om het met zijn schoonvader te bespreken, maar gaf gelijk door dat het huis - door oma altijd omschreven als haar ’cabanon’ - al heel lang niet was onderhouden en dat er tot viermaal toe rondtrekkende personen (in Frankrijk ’Gitanes’ genoemd) uit het huis waren gestuurd. Het klonk Walter gek genoeg als muziek in de oren. Hij besloot om alvast af te reizen naar het dorp, zonder een precies adres te weten, maar wel dat hij uit diende te kijken naar een verlaten huis, waar tevens een atelier bij hoorde: de voormalige smederij van de opa van Alice.
Op weg
Op goed geluk reed hij die 20e december af naar het plaatsje in Zuid-Frankrijk, dat inmiddels een verzaligde klank voor hem had gekregen. Thuis had hij al een appartement geboekt voor een week, zodat hij zich niet behoefde te haasten en verzekerd was van onderdak. De lange rit naar Lezignan-Corbières deed hij in twee etappes. Eenmaal aangekomen bij zijn logeeradres bleken de eigenaar Christophe en diens vrouw vriendelijke en behulpzame mensen, die op basis van zijn geringe aanwijzingen wisten waar ze moesten zijn. Op aandringen van de niet in geduld uitblinkende Walter werd besloten om daar dan maar gelijk heen te rijden, samen met de nieuwsgierig geworden Christophe.
Bij de cabanon
Vanwege de geringe afstand waren ze binnen vijf minuten bij de cabanon: een huis tegen de dorpsrand aan, omringd door groen. Maar tot hun niet geringe schrik zagen de beide mannen dat het een bewoonde indruk maakte. Walter diende zijn angst voor grote honden te overwinnen en besloot om terstond de confrontatie aan te gaan. Gelukkig stemde Christophe daarmee in. Bij nadering van het huis werden ze opgemerkt door een - afgaand op het soort geblaf - niet zo grote hond. Er kwam een man naar buiten, die op enige afstand vroeg wat de beide mannen kwamen doen. Walter legde zo voorzichtig mogelijk de reden van zijn komst uit, waarna de man hen binnen noodde, met daaraan gekoppeld het verzoek om zich te ontdoen van hun schoenen. Hij bleek er te verblijven met een vrouw, twee kinderen en een vriendelijk kwispelstaartend hondje. In rap Frans praatte de gitane zijn vrouw bij, die zich bijna angstig en teleurgesteld tot hen wendde met de vraag: ”Willen jullie ons met kerstmis uit het huis gooien”? Walter vertelde dat daar geen sprake van was en dat ze nog rustig enige tijd konden blijven, waarbij het hem opviel dat het aangenaam warm was in huis en er afgaand op de televisie die aan stond ook elektriciteit was. Hij onderdrukte de vraag hoe dit mogelijk was. De vrouw noodde hen aan tafel en bood ze iets te drinken aan, waarna de stemming al snel amicaal te noemen was. Na ruggespraak met haar man boog ze zich naar Walter en Christophe: ”Wij hebben al heel veel geregeld voor kerstmis en willen jullie graag uitnodigen om ons gezelschap te houden”. Walter moest even verwerken dat ze werden uitgenodigd in een huis bij mensen die daar eigenlijk helemaal niets te zoeken hadden. Maar die gedachte onderdrukte hij. Hij accepteerde de uitnodiging, waarbij duidelijk werd dat ook Christophe en zijn vrouw welkom waren.
Een bijzondere kerst
Het werd een bijzondere kerst. Met ook nog vele andere gasten. Geheel volgens de tradities van mensen met gitanebloed. Compleet met dansen en muziek, waarbij tot hun grote vreugde ook de viool werd gehanteerd. En naast bekende gerechten ook nog eens egelvlees, waar Walter zich niet vol enthousiasme op stortte, maar niet eens zo slecht bleek te smaken. Er werd afscheid genomen. Misschien voor altijd. Maar de te verwachten onrust was geheel verdwenen bij Walter. Hij had heel wat te vertellen bij zijn terugkeer.
