De 14e verjaardag afgelopen maandag van kleinzoon Robin voerde me automatisch terug naar de dag van zijn geboorte en ook naar het tijdstip ervan: ’s middags om 13.10 uur. In de periode eraan voorafgaand hadden ’we’ al besloten om direct naar Nederland af te reizen zodra het heuglijke nieuws zou zijn binnengekomen. Vlekkeloos verliep dat vooroverleg overigens niet. Zowel door wederhelft als jongste dochter werd mijn suggestie om onze kraamvisite te combineren met onze reguliere aanwezigheid rond de kerst met hoongelach ontvangen. Dat we dan twee maandjes later de nieuwgeborene zouden kunnen aanschouwen achtte ik geen enkel probleem, maar dat bleek een afschuwelijk misverstand. Je gaat als grootouders niet pas twee maanden later op kraamvisite. Punt. Ook al woon je in het zuiden van Frankrijk. Je gaat. Klaar.
De lange rit vanuit Biot in Zuid-Frankrijk naar Hoorn en ook weer terug betekende een kleine drieduizend kilometer in de auto. Maar die rit, zo vernam deze kersverse grootvader, zouden we nou juist uitstekend kunnen gebruiken om een luiertaart te maken. Wat een luiertaart inhield zou ik de komende 24 uur ontdekken. En ook waarom je zo’n ding niet al van tevoren kon maken. Of gewoon kopen in een winkel.
Om 2 uur ’s middags vertrokken we met medeneming van onze koffers en voor de rest hoogst merkwaardige attributen, die overal in de auto werden gepositioneerd. Onderweg bemerkte ik dat dat nog lang niet alles was wat we mee zouden nemen. Bij de eerste de beste supermarkt hielden we halt, alwaar nog meer spullen werden gekocht ten behoeve van het mij voordien onbekende fenomeen luiertaart. Weer onderweg ontstond op de schoot van mijn wederhelft iets wat klaarblijkelijk een omvangrijk bouwsel zou gaan worden. Er werd druk gevouwen, geknipt, gevuld en geconstrueerd. Met een imposante hoeveelheid luiers, presentjes, touw, een meegebrachte schaar, plakband en lint. Een tussenstop bij een benzinestation betekende tevens de aanschaf van weer nieuwe en indrukwekkende aankopen.
Vanwege ons late vertrek dienden we de nacht door te brengen in een hotel. Aldaar gingen de bouwactiviteiten onverminderd voort. Tot ver na middernacht en mogelijk zelfs ook toen ik al sliep werd er verder geknutseld aan een mij nog steeds volkomen onduidelijke constructie, die uit meerdere lagen bleek te bestaan.
De volgende morgen trof ik na het ontbijt een glunderende hoteliersvrouw aan die nooit gedacht had ooit nog eens van allerlei prullaria af te geraken, maar die spullen bleken een juiste aanvulling op de steeds omvangrijker wordende luiertaart. De rest van de ochtend werd de taart vervolmaakt, waarna we rond het middaguur arriveerden bij de gelukkig ogende ouders en het wonder waar alles om draaide. Vanzelfsprekend (alhoewel?) zijn we niet gelijk rechtsomkeert gegaan. We plakten er maar wat extra daagjes tegenaan. Om godzijdank te horen te krijgen dat de luiertaart een geweldig succes was. Een kraamcadeau om nooit te vergeten.
Foto: de luiertaart in geschenkverpakking en nog maar deels te zien
