Alweer een interpellatiedebat en alweer een situatie waarin een benoeming heeft plaatsgevonden, die bij een deel van de raad gevoelig ligt. Vanaf een heel verre vakantieplek is het moeilijk volledig te overzien wie voor de taak als kwartiermaker van het Westfries Museum is aangesteld. De vraag daarover kreeg ik gewhatsappt op het moment dat mevrouw Grosthuizen en ik in een bootje vlak langs het neergutsende Rijnwater voeren. Of ik wist wie voor deze functie is aangesteld. Ik weet het nu nog niet, maar ik vermoed dat ik zodra ik de naam verneem, ook zal begrijpen waarom zes fracties een interpellatiedebat wilden voeren.
Ik heb ’s avonds, met gezuchte instemming van mevrouw Grosthuizen zowel de ingediende vragen gelezen en het debat bekeken. De vragen werden zeer adequaat beantwoord door wethouder Axel Boomgaars. Een wethouder van stavast, dat staat vast! De kwartiermaker is niet gekozen via een sollicitatieprocedure, maar is ingekocht door de directie van het museum voor een prijs die onder de grens ligt waarbij het college dikke vingers wil mobiliseren. Het informeren van de raad kwam nadat de kwartiermaker werd uitgekozen. Het college valt sowieso niets te verwijten omdat geen enkele afspraak met de raad geweld is aangedaan.
Burgemeester Jan Nieuwenburg hanteerde strak genoeg het debat volgens de geldende procedure en de zes fractievoorzitters kregen in de beantwoording van hun prangende vragen geen vat op eventuele losse eindjes. Ik hoorde de fractievoorzitter van GroenLinks nog even mopperen over de actie van de oppositiepartijen. Ik dacht toen meteen: deze fractie heeft vast een bekend figuur uit hun midden de baan zien krijgen. Toen ik ook nog een zinnetje hoorde langskomen waarin de afkeuring voor het debat werd genoemd die was uitgesproken door Niek Heijne van D66, dacht ik: ja, uit die kring is vast ook iemand te vinden die geknipt is voor de functie van kwartiermaker van een museum.
Na een schorsing meldde de belangrijkste woordvoerder van de interpellatieaanvragers, Menno Jas, dat de wethouder - en maak daar desnoods het hele college van – een gele kaart verdient. Officieel zijn er natuurlijk geen gele kaarten, maar de teleurgestelde zes fracties zagen vast in dat een motie van treurnis het ook niet zou halen. Een symbolische gele kaart moet het kleine beetje noodzakelijke genoegdoening leveren.
Natuurlijk denk ik ook dat het eigenlijk een beetje voor de hand ligt dat een capabel persoon die iets kan presteren op cultureel gebied iets makkelijker is te vinden in de kringen waarin GroenLinks en D66 verkeren. Bij sommige van de Hoornse fracties is die culturele belangstelling hooguit bij de fractievoorzitter of nog een paar andere fractieleden te vinden. De PvdA heeft wel een aantal culturele krachtpatsers in de geledingen zitten, maar kennelijk hebben die geen tijd voor het baantje als kwartiermaker voor het Westfries Museum, of zijn ze onvoldoende bekend bij de directeur ervan of niet zo geliefd in de kringen van de coalitiepartijen.
Je kunt je natuurlijk ook afvragen of de gevoeligheid bij de coalitiepartijen voor de keuze van een prominent partijlid in voldoende mate aanwezig is. De protesterende fracties hebben activiteiten door het college opgevat als een bevestiging van het feit dat men wel degelijk aanvoelde dat de keuze gevoelig zou kunnen liggen bij andere fracties, vooral na de discussie rond het toekennen van de zendmachtiging. Ik vind de reacties van de fractievoorzitters van GroenLinks en D66 ook niet slim. Verontwaardigd doen, betekent dat je niks snapt van de gevoeligheden bij andere partijen.
Ik hoor ergens in mijn achterhoofd nog het razen van het water dat de Rijn bij Schaffhausen naar beneden laat kolken. ‘Das Wasser ist sehr sauber!’ riep de schipper in zijn microfoon. Heel veel schoon water per seconde over de rotsen en de bodem. Wat zal het daar schoon zijn. Elk smetje wordt daar meteen schoongespoeld. Niet onvertogens blijft daar lang liggen. Ik probeer daar een beetje symboliek in te vinden, maar nu weet ik beter: De Hoornse politiek is iets heel anders. Een stortvloed van woorden, hoe groot ook, spoelt niet veel wantrouwen weg.
Ik kom terug naar Hoorn, maar veel zal dat ook niet helpen. ‘Dat hoef je niet eens te proberen,’ zei mevrouw Grosthuizen en ze heeft gelijk. Zij is echt een wijze vrouw.
De inhoud van de column is uitsluitend voor rekening van de auteur. HoornRadio/HoornGids is niet ge- of verbonden aan een politieke partij of welke politieke richting dan ook, maar geheel autonoom, onafhankelijk en ongebonden.
