Ik maak me zorgen. Politiek gaat over de zorg. Voornamelijk over de kosten van de zorg. Elke gemeente heeft een zak met geld gekregen om zelf zorginstellingen, die de lokale zorgen moeten verlichten, te kunnen inhuren. Dat gaat hier en daar niet goed en dit is naar ik vrees een eufemisme.
Moet ik wanhopen? Niet voor alles gelukkig. Deze week werd in de raadscommissie door nagenoeg alle fracties lof gesproken over WerkSaam, een overheidsinstelling die als best functionerende van Nederland te boek staat. Deze instelling gaat over het in de maatschappij laten functioneren van mensen die het daar zelf om wat voor reden dan ook niet gemakkelijk mee hebben. Bij de fracties proefde ik een beetje de instelling dat je WerkSaam gerust hun gang kon laten gaan en wanneer ze iets meer geld nodig hebben om hun doelen te realiseren, dan is dat niet over de balk gegooid.
Daarnaast hebben we ook te zorgen voor de zorgbehoevende jeugd van tegenwoordig. Daar maak ik me zorgen om. Ik bedoel dan nog niet eens de jeugd die hun mobieltje bij zich mogen houden tijdens de les. Er zijn veel jeugdigen die het absoluut niet makkelijk hebben. Sinds we een enorme reeks afkortingen voor hun problemen hebben waren de problemen niet aan te slepen. Ze hebben bezit genomen van de jeugdigen en zie dan maar dat ze het probleem ook weer kwijt kunnen raken. Voor die probleemgevallen zijn er professionele hulpverleners die ze kunnen bijstaan. In de meeste gevallen hebben zij ervoor doorgeleerd. Er zijn er bij die zelfs veel langer hebben doorgeleerd dan enkele weekenden.
Een Hoornse wethouder geeft leiding aan de procedure om de juiste zorginstellingen in te huren. Ze mag kiezen uit maar liefst tweehonderd zorgaanbieders. En daar schrik ik van. Tweehonderd adressen waar je terecht kunt om je problemen op te laten lossen. We zullen ze niet alle tweehonderd nodig hebben, maar ik vraag me af hoe die zorgaanbiedersmarkt er uit ziet. Dat zullen vast niet allemaal grote instellingen zijn met gebouwen waarin de jeugdnood kan worden gelenigd. Zorginstellingen met een raad van bestuur en een CEO om de boel allemaal netjes te kunnen managen.
Volgens mij zullen er vast een hoop kleine bedrijfjes tussen zitten. Eénpitters wellicht. Natuurlijk allemaal met expertise waar we zo hard om zitten te schreeuwen. Zijn ze allemaal in staat om moeilijker gevallen dan jeugdigen bij te staan die er problemen mee hebben dat ze hun mobieltje niet altijd mogen gebruiken? Hulpverleners die niet schrikken wanneer hun patiënt, nee sorry, cliënt grotere problemen vertoont dan zich niet lekker in hun vel voelen? Ik besef dat dit een beetje cynisch klinkt, maar hoeveel zware gevallen zijn er momenteel waarvoor echte specialistische hulp nu ontbreekt?
Wat mij ook zeer verontrust is de manier waarop politici menen dat ze de zaken netjes kunnen regelen. Niet alle politici natuurlijk, want er zijn er heel wat die met kromme tenen het vervolg van hun raadsbesluiten tegemoet zien. Maar in grote lijnen is het zo dat de raad de grote lijnen, de kaders, vaststelt en dat het college daarmee aan de gang gaat op een manier die keurig te verantwoorden is wanneer het niet allemaal lekker loopt. Ik volg de media die berichten over dat fout lopen. En terecht zijn er dan raadsleden die vrezen dat de zogenaamde zorgcowboys het zorgbudget grotendeels consumeren met het plukken van laaghangend fruit.
Tweehonderd zorgaanbieders en berichten over grote personeelstekorten in de zorg. Hoe is dat te rijmen? Kiest het zorgpersoneel voor een status van ZZP’er omdat dit meer inkomen biedt dan als werknemer bij een zorginstelling? Hoeveel zorgcowboys zitten er bij die tweehonderd? Hoe herken je ze? In hoeverre mag zorg een goed verdienmodel blijven? Hoeveel ruimte heeft de politiek om de juiste verzorger bij het probleem te krijgen? Hoeveel verstand moeten politici en ambtenaren minimaal hebben van zorg om de juiste keuzes te kunnen maken?
Er komen ook veel ouderen die zorg behoeven. Ik ga daar waarschijnlijk ook eens bij horen. Jemig, ik houd mijn hart vast! En de wetenschap dat politici gaan over de kaders waarbinnen die hulpverlening gaat plaatsvinden is absoluut niet een geruststelling. Ik denk dat ik mezelf alvast maar ga omscholen tot zelfzorgverlener.
De inhoud van de column is uitsluitend voor rekening van de auteur. HoornRadio/HoornGids is niet ge- of verbonden aan een politieke partij of welke politieke richting dan ook, maar geheel autonoom, onafhankelijk en ongebonden.
