Mevrouw Grosthuizen en ik dromen er regelmatig van de hoofdprijs in de Staatsloterij te winnen. Die staat nu op ruim 25 miljoen! Eigenlijk hebben we nauwelijks een idee wat we daar allemaal mee kunnen doen. Natuurlijk beseffen we nu al dat er een menigte bekenden en familieleden graag meedenkt om mooie bestemmingen te vinden. Ook zijn er tal van goede doelenorganisaties die graag bereid zijn om uit te leggen hoe hoog de plek in de hemel zal zijn die we ongetwijfeld zullen aangeboden kunnen krijgen wanneer het er eenmaal van zal komen.
Vijfentwintig miljoen is een flinke berg geld wanneer dat allemaal bij ons in de knip zit. Maar wat denk je wanneer je gevraagd wordt 280 miljoen euro knapjes te beheren? Het behoort tot de schone taken van wethouder Axel Boomgaars. De wethouder van financiën is nog steeds een beetje nieuw te noemen in Hoorn, maar het college en de meerderheid van de raadsleden vertrouwen hem die verantwoordelijkheid toe. Dat is natuurlijk een heel lange traditie en we moeten aannemen dat hij het niet echt in zijn eentje voor het zeggen heeft.
Het is af en toe verhelderend om te weten dat er voor het laten reilen en zeilen van een middelgrote Nederlandse stad een flink bedrag beschikbaar is. En toch lijkt dit gigantische bedrag nauwelijks toereikend te zijn om alles te bekostigen wat stadsbestuur en stadsbewoners graag betaald zien. ‘Misschien wel de meest ambitieuze begroting van de gemeente Hoorn ooit, in misschien wel de meest onzekere tijden ooit,’ wordt uit zijn mond opgetekend. Misschien is dat wel zo, maar wanneer dat door iemand anders wordt gezegd dan door Axel Boomgaars, dan zou dat in mijn oren toch iets anders hebben geklonken. Ik wil hem niet tekort doen, want hoogstwaarschijnlijk is dit de eerste keer in zijn leven dat hem zo’n miljoenenbedrag werd toevertrouwd. Ik zou er ook een beetje wiebelig van worden, weet ik eigenlijk wel zeker.
Tweehonderdtachtig miljoen euro is er uit te geven en dan toch met de wetenschap dat het eigenlijk nog te kort is ook. Wanneer je ziet wat er allemaal van betaald moet worden, dan ga je dat begrijpen. Grote aandacht voor voorgenomen projecten, meer dan twintig coalitieafspraken, maar ook een snippertje aandacht voor burgers die hard worden getroffen door de huidige economische situatie. Het siert Axel dat hij niet zelf de eer opeist, maar noemt dat hij het niet had kunnen rondbreien zonder de hulp van de andere leden van het college. En nu niet cynische opmerken dat hij zich alvast indekt wanneer het allemaal toch mis gaat lopen. Axel is trots op de voorliggende begroting en nu hoopt hij vurig dat de raad net zo trots is op de begrotingsvoorstellen.
Meer dan twintig coalitieafspraken waarmaken kan ook betekenen dat er nog maar weinig overblijft waar de oppositie mooie afspraken over kan maken. Er was heel wat gemor vier jaar geleden, toen bleek dat de oppositie mocht vechten om een paar afgekloven botjes. Zijn er nu nog smakelijke restjes waarmee de fracties van de oppositie hun achterban blij kunnen maken? Axel ziet uit naar de discussie met de raad. Misschien zullen zijn meer ervaren collega’s voor de raadsvergadering hem influisteren; ‘Nou, maak je borst maar nat!’ Helemaal geen overbodig advies, want de oppositie zou geen knip voor de neus waard zijn, wanneer er geen stevige oneliners de microfoons worden toegeroepen. Axel moet dan begrijpen dat deze begroting het beste bewijs sinds jaren is, dat een college niets, maar dan ook helemaal niets begrijpt van de echte noden in en behoeften van deze stad.
Er zal vast en zeker minimaal één flinke oppositiefractie gaan beweren dat een college waar zij van buitengesloten bleven een voorspelbare heilloze weg bewandelt. De collegepartijen zullen instemmende klanken laten horen, maar ook enkele kanttekeningen achterlaten om aan te geven dat coalitiefracties niet blind achter hun wethouders aan draven. Aan het einde van de discussies zullen enkele kleine verschuivingen en toezeggingen tevoorschijn gekomen zijn en stemt een flinke meerderheid voor de begroting en wie weet ook één lid van fractie Tonnaer. Axel Boomgaars heeft groot gelijk wanneer hij uitziet naar de discussie met de raad. Dat doe ik ook en ik weet zeker dat wij niet de enigen zijn en wanneer mevrouw Grosthuizen en ik die 25 miljoen mogen bijgeschreven krijgen op onze rekening, dan klop ik gewoon even aan bij Axel. Of juist niet, maar dat weet ik pas na de vergadering.
De inhoud van de column is uitsluitend voor rekening van de auteur. HoornRadio/HoornGids is niet ge- of verbonden aan een politieke partij of welke politieke richting dan ook, maar geheel autonoom, onafhankelijk en ongebonden.
