We kunnen over een paar jaar aan hen die er dan ook zijn zeggen dat we een interessante periode in de Europese of zelfs wereldgeschiedenis hebben meegemaakt. Een regelrechte oorlog op niet ondenkbare korte afstand en dat nadat we ook nog een heel ingrijpende pandemie hebben meegemaakt. Het jaartal 2022 zal over een jaar of twintig vast deel uitmaken van geschiedenislessen voor de basisscholen, want daar gaat het allemaal niet zo snel met bijbenen en voor hogere schooltypes zal het over en jaar of tien deel uit maken van examens, waar ook gevraagd wordt naar de relatie van deze gebeurtenissen met de ontwikkelingen rond democratie.
We hebben het nu minder over de COVID-besmettingen, want het nieuws over de oorlog in Oekraïne eist meer aandacht op. Wie weet wordt nog even snel tussendoor de carnavalsbesmettingsgolf tussen andere berichten genoemd of dat men melding maakt van een oplopende besmetting in legereenheden op verkeerd grondgebied. We proberen nu chocola te maken van de voorspellingen van de deskundigen op de gebieden van wapengekletter, cyberaanvallen, geschiedenis van de Russische ziel, het manmoedig standhouden van oligarchen rond Poetin dankzij de aanmoedigingen van Trump, Baudet en nog een handvol politici die wij goddank niet in Nederland de lakens zien uitdelen, naast het creëren van een tweede front in het verre oosten, waarbij ook wordt geroepen dat het nu de hoogste tijd is om het geknechte volk van Taiwan te bevrijden van het fascisme dat hen al tientallen jaren in een vreselijke klem houdt, terwijl het ganse volk het grote moederland smeekt om redding.
Oorlog voeren is een absurde manier om macht uit te breiden of te handhaven. We kennen het fenomeen al vanuit zeer vroege Steentijd. Stammenoorlogen om een stukje voedsel opleverend land, om de eigen mensen een gevoel van veiligheid te geven, om de suprematie van de eigen stam. In ons eigen werelddeel hebben we diverse volkeren strijd zien leveren tegen andere volkeren of zelfs tegen verwante volkeren. De Romaanse volkeren deden het vanaf het begin van onze jaartelling, Germaanse volkeren lustten er ook wel pap van en ook hebben de Slavische volkeren naar de wapens gegrepen. Na de laatste allergrootste oorlog die een Germaanse volk uitvocht met de rest van ons werelddeel zagen we een tijd daarna Slavische volkeren elkaar naar het leven staan, zoals de Russen die een deel van Oost-Europa het juk van hun heilstaat opdrongen. Later in Joegoslavië toen regeringsleider Tito kwam te overlijden en nu weer Rusland met de bevolking die zich al vanaf de tijd onder de Tsaren moet verstaan met leiders die het volk geen echte democratie toevertrouwen.
Ik vrees dat geen van ons zo oud zal worden dat men wereldwijd (of bijna wereldwijd, je moet niet teveel inééns gerealiseerd willen hebben) een goedwerkende variant van democratie als regeringsvorm verkiest en heeft. Ik heb zelfs niet de illusie dat binnen het vrije westerse Europa een complete goedwerkende democratie is te vinden. Een Europa waar ook de grote economische machten zich neerleggen bij democratische uitgangspunten. Ik weet het: ik ben een dromer, die soms al te graag in gedachten weg dwaalt naar mooie idyllische samenlevingen, waarin het ieder voor de wind gaat en niemand wordt uitgebuit of lastig gevallen door een belastingdienst met foute computerprogramma’s.
Naast alle grote gebeurtenissen die zich nu voltrekken speelt zich een kleine strijd af in onze eigen leefomgeving. In onze stad wordt nu vreedzaam strijd geleverd tussen twaalf politieke partijtjes die allemaal menen dat de andere partijtjes het net niet goed genoeg met ons voor hebben. We zien vertrouwen wekkende gezicht op posters door de stad. En wat heerlijk vind ik het dat die strijd slechts gaat om minimale verschillen van inzicht, die onwijs groot worden uitgevouwen. Bloedeloos, maar passend binnen onze huidige opvattingen over uitvechten van meningsverschillen.
In alle mogelijke knulligheid hebben we hier een vorm van democratie waar we rustig nog een tijdje mee door gaan, zonder al te veel slapeloze nachten. En daarnaast wordt een mooie aanvulling van democratisch besturen uitgeprobeerd. Er is een jongerenpanel die zich bezig gaat houden met allerlei Hoornse zaken en wie weet ook zaken die alle Hoornse partijen vergeten zijn te vermelden in hun fraaie verkiezingsprogramma’s. Wanneer de nu nog onvoorspelbare uitlatingen vanuit het jongerenpanel serieus worden meegenomen door de politici die na 16 maart het voor het zeggen krijgen, zou de Hoornse democratie zo maar een beetje meer democratisch zijn en alles waard om voor te blijven strijden. Zijn we op weg naar een paneldemocratie? Kijk daarvoor eens in het verkiezingsprogramma van Hoorn Lokaal. Die vergat ik vorige week te noemen.
De inhoud van de column is uitsluitend voor rekening van de auteur. HoornRadio/HoornGids is niet ge- of verbonden aan een politieke partij of welke politieke richting dan ook, maar geheel autonoom, onafhankelijk en ongebonden.
