De naam Anne Frank is wereldwijd bekend dankzij het dagboek dat ze bijhield ten tijde van haar gedwongen verblijf op een bovenverdieping in Amsterdam tijdens de Tweede Wereldoorlog. Zodra over het gedeporteerde meisje iets naar buiten wordt gebracht heeft dat gelijk een hoge nieuwswaarde. Dat moet een club mensen ook gedacht hebben toen ze het zoveelste onderzoek deden naar het grote verraad van de onderduikers aan het Achterhuis in Amsterdam.
Jarenlang hebben tientallen onderzoekers, waaronder verschillende historici en criminologen, met de modernste technieken getracht duidelijkheid te scheppen in dat grote mysterie. Ze zijn er niet uitgekomen. Maar hebben wel een boek uitgegeven waarin een naam wordt genoemd van een mogelijke dader, waarvan naar buiten wordt gebracht dat er 85% zekerheid bestaat dat dit ook de echte verrader is. Die 85% is een farce. Je bent er zeker van, of je bent er niet zeker van. En als je niet zeker bent, dan kom je al helemaal niet naar buiten met een naam, met alle gevolgen van dien voor de nabestaanden.
Gewichtig kijkende heren kwamen tijdens een praatprogramma op televisie nog eens uitleggen hoeveel tijd er was gestoken in het onderzoek en waarom men gekomen was met die ene naam. De Joods Raad zou een lijst met onderduikadressen hebben en de vermeende verdachte zou die uit lijfsbehoud hebben overgedragen aan de Duitsers. Maar zelfs over het bestaan van die lijsten bestaat geen zekerheid. Op de vraag of ze zeker van hun zaak zijn was het antwoord dan ook ontkennend.
Schandalig
Het coldcaseteam zal ongetwijfeld van alles hebben onderzocht, veel documenten hebben ingezien, archieven zijn ingedoken, met veel mensen hebben gesproken, hypermoderne onderzoeksmethoden hebben ingezet en er veel tijd in hebben gestoken, maar konden slechts tot de conclusie komen dat het briefje dat Otto Frank, de vader van Anne, al lang terzijde had geschoven en het mogelijk niet al te serieus nam, het grote bewijs zou moeten zijn. Jarenlang onderzoek doen met een team aan specialisten en dan op de proppen komen met een briefje dat al vele malen ter sprake is gekomen. Het echte bewijs ontbrak. Geen idee overigens wie dat hele onderzoek betaald heeft. De bevindingen zijn vervolgens vervat in een boek en om er dan toch maar enige extra nieuwswaarde aan te geven is er een naam van ’de verrader’ aan vastgeplakt. Te schandalig voor woorden.
Discutabel
Ronald Leopold, directeur van de Anne Frank Stichting, drukt zich nog voorzichtig uit na de openbaring van het coldcaseteam, als hij stelt dat de theorie (want meer is het niet) nader onderzocht zou moeten worden. Iemand bij naam noemen als ’de verrader van Anne Frank’ vindt hij op z’n minst discutabel omdat er nu eenmaal geen zekerheid over bestaat. Het zou het team gesierd hebben hun bevindingen vast te leggen zonder het noemen en dus voor altijd beschadigen van een naam.
