Stadsbestuur met iets teveel emotie. Zou het dat zijn? Actie en reactie en dat in steeds overtreffender trap. Het is alsof er een beweging op gang kwam die zich onvermijdelijk naar een punt begaf waar alles te pletter slaat. Geblinddoekt op een blinde afstormen, in de wetenschap dat het onherroepelijk leidt tot blauwe plekken en een heleboel hoofdpijn.
Dat beeld krijg ik wanneer ik het vervolg lees over het voedselbosdrama. Twee partijen hebben elkaar ertoe gezet drastische besluiten te nemen. Te drastisch om nog sussende tussenpartijen te velen. Ik heb het over het besluit van het stadsbestuur om helemaal af te zien van de plannen voor een voedselbos bij Hoorn 80. De voorzitter van Stichting Stadslandbouw, Chris de Meij, heeft fouten gemaakt en daarna stappen ondernomen die de tegenpartij dwong tot het nemen van nog verdergaande stappen. In mijn ogen zijn aan beide kanten de verkeerde bewegingen gemaakt. In welk stadium van de clashcompetitie zou er nog een terugkeer naar rustiger vaarwater geweest zijn?
Er hadden er verschillende geweest kunnen zijn. De eerste echt verkeerde beweging is ongetwijfeld gemaakt door Chris de Meij. Op het moment dat duidelijk was dat hij te voortvarend van start was gegaan, had hij zich kunnen opstellen als iemand die zijn fout erkende. Natuurlijk stonden diverse seinen naar zijn gevoel op groen, maar wanneer hij had toegegeven dat hij een inschattingsfout had gemaakt, was alles nog mogelijk geweest. Hij stoomde echter stevig door en leek alleen nog maar te stoppen met een officiële reactie met rigoureuze stappen. Had dit anders gekund? Ik was er niet bij en kan dan ook niet zeggen of er wel of niet op een redelijke manier met Chris kon worden overlegd.
Ik weet niet of bestuurders af en toe worden bijgeschoold met de cursus ‘Hoe om te gaan met weerbarstige burgers en raadsleden?’ Misschien dat er dan in het eerste hoofdstuk van het lesmateriaal had gestaan dat het inzetten van de zwaarste middelen pas aan de orde komt, wanneer alle andere middelen bewezen effectloos blijken. Ik kon me voorstellen dat buitenstaanders van het inschakelen van justitiële middelen dachten: jemig! Is het zo erg?
De reactie van Chris daarna was conflictversterkend. Hij ging uiteindelijk zo ver dat hij een aanklacht tegen het college wilde indienen. Dat scenario stond al voor hem vast voordat de raad de aanmoedigende mailtjes van de wethouder in het juiste perspectief kon zetten. Waren de vragen van een paar fracties over die mailtjes olie op het vuur? Echt ontspannen was de vergadering daarover niet. Ik geef toe, dat de reactie van Chris na het debat met een beschuldigingen naar het college duidelijk maakte dat het conflict nog niet over was. Bij wie heeft de handelaar in te grote broeken zijn waar kunnen slijten?
Nu is er dus het besluit dat het voedselbos op die plek helemaal niet meer doorgaat. Het lijkt mij heel begrijpelijk om het project niet gewoon door te laten gaan, terwijl de strijd nog niet is afgerond. Een onderzoek naar de natuurwaarde van het voedselbos plus bijenverblijf geeft aan dat de plannen, waar men vorig jaar nog naar keek als best wel leuk, zelfs een negatief effect hebben op de natuur aldaar. Een criticaster zou direct zeggen dat dit onderzoek het college goed uit komt en op mij komt het over als iets dat niet overduidelijk de enige conclusie kan zijn, maar wie ben ik en wat weet ik nou van natuur die is aangelegd of uit zichzelf is gaan woekeren?
l’État, c’est moi, schijnt Lodewijk XIV ooit te hebben gezegd. Zou men Chris ooit hebben horen zeggen: Stichting Stadslandbouw, dat ben ik? In de strijd die nu gaande is, kun je dat bijna wel zo zien. Of Chris ooit het vertrouwen dat er ooit wel was weer terugkrijgt is nog helemaal de vraag en zolang hij de stadslandbouw vertegenwoordigt zal er een berg tussen college en stichting blijven liggen en zoals het er nu uitziet kunnen we lang wachten totdat er iemand vanaf zijn eigen kant naar boven gaat lopen of klimmen.
Ik zie in deze strijd voornamelijk verliezers. Ik ben geen geschoold psycholoog die de beweegredenen van Chris de Meij en van het college om de strijd zo hard te spelen kan duiden. Zal het verlies permanent blijven of zullen er ooit pogingen worden gedaan iets te winnen? In een strijd om ego’s gaan ideeën verloren.
De inhoud van de column is uitsluitend voor rekening van de auteur. HoornRadio/HoornGids is niet ge- of verbonden aan een politieke partij of welke politieke richting dan ook, maar geheel autonoom, onafhankelijk en ongebonden.
