Het komt dichterbij. Elk jaar een klein stukje dichterbij en ik weet nu al dat de kans bijzonder groot is dat ik de voltooiing van het plan nog zal meemaken. Ik zal degene die de tijd kan vrijmaken om me af en toe voor een ommetje mee te nemen vragen mij door het hele gebied rond te sjouwen.
‘De Poort van Hoorn,’ zal ik misschien voor de zoveelste keer tegen de professioneel geduldig luisterende persoon zeggen, ‘daarvan heb ik nog meegemaakt dat men erover begon.’
En ik zal weer verhalen over de begintijd van de plannen om de toegang tot de stad wat meer eigentijds te maken.
‘D’r was toen een wethouder van de VVD, kom … ik weet nog hoe hij heet. Verdorie, ik heb hem nog als jochie op het schoolplein van de Jules Verne zien rondrennen. Zijn vader zat bij de PvdA … Dick Louwman, ik weet het weer. Ronald Louwman en die had toen een plan voor een tunneltje onder het spoor door en dat hoorde bij de Carbasiusweg.’
De duwer van mijn rolstoel zal me weer voorstellen even naar de Carbasiusweg te lopen en ik zal dan zeggen dat het niet hoeft. Het gaat mij om wat er allemaal terechtgekomen is van de Poort van Hoorn. ‘Weet je, het was Judith de Jong die erin slaagde een streep door dat tunnelplan te halen. En twee raadsperiodes later … twee hele raadsperiodes later waren ze nog bezig te praten over de plannen. Ja, er was wel iets gebeurd hoor, je kon toen van de Provinciale weg sneller naar het parkeerterrein ten noorden van het station komen.’’
Herinneringen aan die jaren zullen vast niet allemaal zijn weggesijpeld met het stijgen der jaren. ‘Weet je wie in raads- en commissievergaderingen honderden keren gezeurd heeft over een tunnel?’ zal ik wellicht vragen en het antwoord krijgen: ‘Dat heb je me al honderden keren verteld.’
Ronddwalend door het Poort van Hoorngebied zal ik wijzen op alles wat gebouwd werd vanaf de tweede helft van de twintiger jaren. ‘Nee, die toren langs de Provinciale weg, die was er al iets eerder dan de rest. Weet je dat men het bouwen van een kolossaal vierkant complex op het Stationsplein nog heeft weten te voorkomen?’
Ik laat me leiden door een stuk nieuwbouw bij de Grote Waal. ‘Gek hè? Ik noem het nog altijd nieuwbouw. Weet je dat men toen nog een beetje onderscheid maakte tussen mensen die wat uit te geven hadden en hen die het wat minder hadden? De minderbedeelden werden een beetje uit het stationsgebied geweerd.’
‘Dat meen je niet, speelde dat echt nog?’ zal mijn begeleider vragen, om daarna te zeggen: ‘Ach, is dat ooit anders geweest en zal dat ooit anders worden?’
Hij zal me vertellen hoe de verschillende soorten bevolking verdeeld was over de regio Westfriesland.
‘Ach ja, wat was dat een gedenkwaardig moment dat in bijna heel Westfriesland – Enkhuizen uitgezonderd hoor! – het besef groeide dat de grote uitdagingen van de 21e eeuw het beste regionaal kunnen worden aangepakt.’
‘Dat was een beetje jouw stokpaardje, toch?’ zal hij me vragen en ik zal zwijgend instemmen.
‘Kijk, daar had men een mooi speelveld voor de kinderen in de wijk in gedachten, maar het CDA vond dat de centen op waren. Die mensen hebben onder leiding van … wie was het ook weer? … Dick en nog wat … Bennis. Ja, Dick Bennis. Absoluut niet tegen welk plan dan ook, maar wel tegen het geld dat eraan uitgegeven moest worden. En hoogtevrees! Een verstokte dorpeling die mee moest denken aan stadsontwikkeling.’
‘Toch nuttig, dat soort politici?’
‘Ja, soms wel,’ zal ik dan toegeven.
Ik zal me laten leiden langs het gebouw midden in het stationsgebied waar veel jongeren werden ondergebracht, om te voorkomen dat de stad te snel zou vergrijzen.
‘Dat vergrijzen was wel een dingetje indertijd,’ zal ik zeggen in de hoop dat hij zou antwoorden dat oudjes er toch ook wel mochten zijn. Maar hij zal niks terugzeggen om me te laten weten dat het rondleiden van bejaarden door stukjes Hoornse geschiedenis al genoeg bijdrage betekent.
‘Doen we de volgende week de Rozenbuurt?’
Ik zal veinzen de zucht van mijn rolstoelduwer niet te hebben opgemerkt.
De inhoud van de column is uitsluitend voor rekening van de auteur. HoornRadio/HoornGids is niet ge- of verbonden aan een politieke partij of welke politieke richting dan ook, maar geheel autonoom, onafhankelijk en ongebonden.
