De verkiezingen zijn in aantocht! In maart volgend jaar worden de kandidaten gekozen die dan vier jaar lang de belangen van ons, goegemeente van Hoorn, gaan dienen op de manier waarop ze dat zullen toezeggen in de komende tijd. In dertien (of was het nu weer veertien?) fracties zal koortsachtig worden gewerkt aan de wensen van de huidige en misschien wel grotere achterbannen, aan het verwoorden ervan, aan het kiezen van de lijsttrekker, of aan de manier waarop de grote klok kan worden vol gehangen. En ja, we hebben op dit moment weer veertien fracties. En misschien is het zoeken naar de lijsttrekker in zeven fracties helemaal de vraag niet.
Nu de coronacrisis hopelijk op z’n end loopt zou het best weer mogelijk kunnen zijn dat er weer politieke samenkomsten worden georganiseerd, marktstalletjes worden gehuurd, met beplakte busjes rondgereden, met foldertjes langs de huizen gegaan of meegegeven laten worden met een reclameweekblad. Maar bovenal is het zaak dat je als fractie opvalt. Dat je gezicht bekend is bij de kiezers. Dat men weet heeft van jouw standpunten en dat, wanneer je de lokale variant bent van een landelijke politieke partij, men in Den Haag de komende maanden geen flaters slaat.
Wie nu nog op de gedachte komt dat hij of zij heel bekend moet worden in de stad, opdat mensen van zweven naar kiezen kunnen komen, is een beetje erg laat. Vandaar dat raadsleden al enige tijd hun stinkende best doen om op te vallen op een manier die de beoogde kiezers wel bevalt. En op welke manieren kan dat? Hopen dat de journalisten jouw naam regelmatig noemen is niet genoeg. Sommige namen worden veel vaker genoemd dan andere en voor een eng deel van het kiesvolk maakt het dan niet eens uit of die persoon om goede prestaties of grote missers bekend zijn.
Daadkracht, dat is wat kiezers graag zien. Dat kun je zien in de raadzaal, wanneer ze vasthoudend en met ferme taal hun gelijk trachten te halen. In de vergaderingen zie je verschillende strategieën ontstaan. Eén ervan is gewoon blijven doorpraten wanneer de spreektijd op is. Er is er één die daar de kampioen in is, maar die is nu gebombardeerd tot vervanger van de burgemeester als voorzitter van de raad, wanneer de burgemeester zelf bevraagd gaat worden. Het lijkt Dick Bennis van het CDA te zijn die de kunst heeft afgekeken van het onverstoord doorgaan met het voorlezen van zijn veel te lange pitch ondanks aandringen om de stoppen. Ja, maar het gaat over twintig miljoen, was Dicks verweer, geheel volgens de logische wet dat hoe hoger het bedrag is waar het over gaat, des te langer je betoog mag zijn.
Een andere manier om op te vallen is door gespierde taal te bezigen. Menno Jas van De Realistische Partij lijkt in de voetstappen te treden van een landelijke volksvertegenwoordiger die ook niet met meel in de mond praat. Een raadslid zit er niet om zijn staat van beschaving te etaleren, maar om zaken die te lang blijven liggen los te scheuren.
En dan is er nog een heel andere manier om te laten weten dat er niet met je te spotten valt. Wanneer je vindt dat iets helemaal niet goed gaat en je meent dat een berispende toon door een wethouder te gemakkelijk wordt genegeerd, dan grijp je naar raadsinstrumenten die werkelijk effect hebben. Moties van wantrouwen, afkeuring of treurnis worden in Hoorn niet veel ingediend, maar af en toe laat een fractie weten geen andere mogelijkheid te zien.
Deze week was het Arnica Gortzak van de PvdA die tegen wethouder Arthur Helling een motie van afkeuring indiende. Het was hard nodig, vond zij. Een convenant over reclamebelasting, waarover twee jaar terug al een besluit had moeten komen was nog altijd blijven liggen. De motie maakte heel wat los in de raad. Boosheid over het uitblijven van resultaten werd alom gevoeld, ondanks de uitleg van de wethouder dat ziekte van de ambtenaar die erover ging voor uitstel zorgde en ondanks zijn toezegging er zo snel als het mogelijk was er iets aan te doen. Een motie van afkeuring werd door een aantal andere fracties als iets te zwaar beoordeeld. Zo zou je ineens een wethouder de deur uit sturen en dat is een iets te zwaar effectbejag. Hun steun zou er wel zijn voor de minder zware variant: een motie van treurnis.
Eigenlijk kun je concluderen, dat op dit moment nog elk vertoon van spierballen door de raadsleden wordt afgezwakt naar een graadje minder. Maar niet getreurd! Naarmate we dichter bij de verkiezingsdatum zijn zullen we best kunnen zien hoe stevig onze fracties in de schoenen staan. Ze zullen echter niet te veel overdrijven. Laten zien dat je er als politicus staat is één ding, maar tot welk niveau blijf je nog geloofwaardig? Een juiste keuze maken wordt er niet veel gemakkelijker op, maar dat vind ik juist het leuke aan politiek. En ergens blijf ik hopen dat de Hoornse kiezers ook gevoelig blijken te zijn voor zaken die gewoon voor elkaar komen.
De inhoud van de column is uitsluitend voor rekening van de auteur. HoornRadio/HoornGids is niet ge- of verbonden aan een politieke partij of welke politieke richting dan ook, maar geheel autonoom, onafhankelijk en ongebonden.
