HOORNGIDS | Gloria in excelsis Deo et in terra pax hominibus. Nee, ik ben niet Thierry Baudet aan het nadoen. Het is een mooie Latijnse tekst die ik vroeger vol overgave meezong in het koor tijdens de nachtmis. Het eerste deel van de tekst: Gloria in excelsis Deo (ere zij God in den hoge) zag ik vaker afgebeeld dan het tweede deel dat betekent: vrede op aarde in de mensen een welbehagen. Wat welbehagen nou weer precies betekende is mij vroeger nooit precies uitgelegd, maar het was wel iets fijns, dat we voortdurend dienden na te streven. Er zijn momenten buiten de kersttijd om dat ik dat ook werkelijk nastreefde. Geen ruzie maken was het begin van de vrede werd mij voorgehouden en ik zag er toen de logica wel van in. Wie in het klein al ruziënd bezig was kon het wat de wereldvrede betreft wel vergeten.
Kerstmis is een feest van de vrede, wordt ons hier en daar nog steeds voorgehouden. Het woord kerstbestand is al een tamelijk oud woord. Niet dat het elk jaar wereldwijd intensief in praktijk wordt gebracht. De grote wereldconflicten gaan over macht en geld en wie denkt dat het ook om geloof gaat dient te beseffen dat het geloof meestal gebruikt wordt als rechtvaardiging voor het verkrijgen van macht en geld. Vrede is niet alleen nuttig voor naties en machtsblokken, ook voor kleine groepen en individuen levert vrede altijd profijt op. Zelfs op lokaal niveau zouden vreedzame gedachten en houdingen profijtelijk kunnen zijn. Bestaat zoiets dan ook in Hoorn? Is hier sprake van echte vrede, een vreedzame co-existentie of is er regelrechte vijandschap?
Ik besteed in deze columns vaak aandacht aan de lokale politiek. We hebben in Hoorn 15 verschillende fracties. De echte verschillen tussen de fracties zullen we waarschijnlijk nooit echt voor de kiezers uitgelegd kunnen krijgen; in de praktijk zijn er fracties die elkaar als van nature regelmatig vinden bij het trekken van dezelfde conclusies. De eerste tijd na de laatste vorming van een college was het duidelijk welke fracties in het ene kamp en welke in het andere zaten. Coalitiepartijen tegenover de oppositiepartijen was de overduidelijke tweedeling, welke voornamelijk in stand werd gehouden doordat de coalitie zich vastberaden vastklampten aan het met enige moeite voor elkaar gekregen collegeprogramma. De wensenlijstjes van de oppositiepartijen konden best op de agenda gezet worden, maar kregen geen kans om te worden uitgevoerd, omdat de centen daarvoor al waren ingezet voor de coalitiewensen.
Langzaam maar zeker ontstonden situaties dat er wederzijdse overeenstemming leek op te bloeien op bepaalde dossiers. Mooie momenten, die regelmatig in de schaduw kwamen te staan van aanvullende wensenlijstjes van notabene coalitiefracties. Hoeveel vrede kent het Hoornse stadsbestuur? Moet je daarvoor alleen luisteren naar de gebezigde taal naar elkaar of telt daarbij ook het onderlinge gedrag na een vergadering? Vroeger, voor de coronatijd bedoel ik dan, zag je raadsleden na de vergadering nog even bij elkaar staan met een glas in de hand geanimeerd verder bomen over de agenda, maar vooral over heel andere zaken. Maar wie daar toen de conclusie trok dat de uitgespeelde spanningen in de discussies tijdens de vergaderingen werden gerelativeerd doordat men elkaar liet zien geen persoonlijke onmin te blijven koesteren, zou wellicht iets te snel denken dat het allemaal wel koek en ei was tussen de fracties en raadsleden.
Wie goed keek, kon zien dat niet iedereen nog even bleef napraten. Was dat omdat men vond dat er wel genoeg was gezegd? Wachtte het thuisfront om thuis nog enkele ogenblikken qualitytime te kunnen genieten? Was de snelle vertrekker nog boos en niet in welbehagen? Spraken de nablijvers uitsluitend met mensen uit dezelfde politieke loopgraven? En nu het helemaal niet mogelijk is om na een digitale bijeenkomst nog even samen te blijven, bestaat dan het gevaar dat conflictstof niet meer weggeborreld zullen worden?
Wat houdt de wens in om vrede tussen coalitie en oppositie te waarborgen en te vergroten? Wederzijds begrip en de wil om elkaar tegemoet te komen zijn wel zaken die in fraaie betogen naar voren komen bij onze raadsleden, maar woorden zijn nog niet altijd daden. En hoe staat het met de natuurlijke drang bij elke fractie om de achterbannen te overtuigen van de noodzaak om juist op hen te stemmen na volgend jaar? Wordt een fractie die de kerstgedachte uitdraagt afgestraft voor de lankmoedige houding?
Is het een heel gekke gedachte te hopen dat onze stadsbestuurders deze dagen ook gebruiken om na te gaan of zij zelf iets kunnen hebben aan de vredesboodschap van Kerstmis of hebben ze daar geen boodschap aan? Wat mij betreft leeft die vredesgedachte elke dag van het jaar, maar ik ben niet goed snik vrees ik.
De column wordt elke zaterdag direct na het nieuws van 12 uur door Sjaak Grosthuizen zelf op HoornRadio voorgelezen. HoornRadio is in en om Hoorn te ontvangen op DAB+, wereldwijd op hoornradio.nl en app tunein radio.
