HOORNGIDS | Raadsleden hebben het niet gemakkelijk. Tot dat inzicht kwam ik enige decennia geleden, toen ik via werk en vooral hobby’s en interesses werd overstroomd met stukken om te lezen, opdat ik op de nodige momenten verstandige dingen kon zeggen. Ik durf nu te bekennen dat ik regelmatig diverse stukken niet volledig las, maar zo snel mogelijk doorbladerend scande op zoek naar voor mij relevante informatie. Raadsleden plegen dat soort stukken helemaal door te spitten en in fractievergaderingen op de eigen waarden te schatten, zodat er aan een gezamenlijke mening gebouwd kon worden. Tenzij de fractievoorzitter de baas was met de beste te verkopen inzichten, dan hoefde je de stukken niet meer zelf te lezen.
Op dit moment zijn er eventjes minder vergaderingen. Wel wordt informatie verschaft over diverse lopende zaken, zodat de raads- en commissieleden de mogelijkheid houden om over prangende zaken constructieve uitspraken te doen. Deze maand zijn er maar liefst drie digitale sessies geweest, waarin informatie werd verschaft over de vernieuwing van het Westfries Museum, de Poort van Hoorn en de vastgoedstrategie. Drie onderwerpen die bij mij een nauwelijks te beschrijven nieuwsgierigheid opwekken over wat de 14 fracties hierover te berde zullen brengen, wanneer er besluiten moeten worden genomen. Maar de leestrek kan nog even niet gestild worden. Ik zal me tevreden moeten stellen met de wetenschap dat daar door onze volksvertegenwoordigers al wel over wordt nagedacht.
Wanneer raadsstukken lezen er even niet in zit, is er tijd voor andere leeskost. En omdat het deze week 25 jaar geleden was dat de unieke schrijfster Annie M.G.Schmidt ons is ontvallen en men het hier en daar weer uitgebreid heeft over haar bijzondere schrijfkwaliteiten en vooral de keuze van de tegendraadse onderwerpen, leek het mij goed weer eens wat boeken van haar uit de kast te plukken. En wat een verschil met de ambtelijke taal! En wat is onze huidige cultuur zelfs door haar voor kinderen geschreven verzen een stuk vrijer en vrijmoediger geworden!
Ik lees af en toe mijn eigen teksten terug, waaronder enkele rijmelarijen en dan bekruipt me het gevoel, dat er nog een hoop voor mij te leren valt. Als ik het al ooit zo in de vingers zou kunnen krijgen. Annie schreef niet vaak in directe zin voor of over politiek. Ik ken daar geen teksten van. Toch heeft ze ooit een politiek statement gemaakt door zich als lijstduwer te laten plaatsten op de lijst van De Groenen in Amsterdam, die toen geleid werd door kabouter Roel van Duijn. Ik weet niet of hij familie was van Annies’ echtgenoot, Dick van Duijn. En Roel deed haar eigenlijk niet veel eer aan door te stellen: ’Maar de kracht moet natuurlijk zitten in de trekkers, daar onderaan is het maar een aardigheidje.’
Schrijven betekende voor Annie wat ik hoop dat politiek handwerk voor politici betekent. Het laat je niet meer los en je bent er nooit klaar mee. Van de schrijfsels van Annie kon het overgrote merendeel van de lezers genieten. Hoe groot is het genot dat wij burgerij van Hoorn beleven van de inzet van onze politici? Moeten we dan direct zeggen: ja, maar Annie was een groot talent en dan lukt het haar ook ons te laten genieten en onze politici … enfin, vul dat zelf maar in.
Voordat je me gelijk gaat geven, meld ik even dat ik nu net een appelsmetperenvergelijking heb losgelaten. Vraag je maar af of we van Annie ook uitbundig zouden hebben genoten wanneer ze zich niet als lijstduwer, maar als lijsttrekker had laten ronselen. En hiermee zou ik de suggestie kunnen wekken dat er met politiek geen eer te behalen valt. Ik vrees dat dit een behoorlijk terechte constatering kan zijn. Heel af en toe krijg ik een schouderklopje voor deze schrijfsels. Daar ben ik heel blij en verguld mee, maar wanneer ik werkelijk politiek actief zou zijn, zou er een stuk minder olijk geknikt worden.
Gelukkig hebben we in onze raad een paar mensen, niet eens een handvol, naar wie het leuk luisteren is. Hun speelse, bijna echt humoristische en zelf bij grote afkeer voor voorgenomen besluiten spitsvondige bijdragen zouden zomaar aanwijzingen kunnen zijn, dat zij in hun jeugd veel Annie M.G. Schmidt voorgelezen hebben gekregen. Daarom een tip voor de rest van de raad: haal nu eens wat vaker Annie van de plank. Wanneer we ooit weer eens een echte raadsvergadering zullen meemaken, zou dat best wel eens een aangename belevenis kunnen worden!
