HOORNGIDS | Afgelopen dinsdagavond was het dan zover: de eerste digitale raadsvergadering van Hoorn. Net als bij de leiders van de Europese landen, vanuit veilige plekken die ruimer van elkaar af lagen dan de voor de gewone meebrulburger als veel te ver ervaren anderhalve meter. Het zoeken naar de juiste vorm kenmerkte dit soms vermakelijke overleg. Maar evenzo goed was er ruimte voor oude waarden als kritiek hebben op beleid en elkaar, alsmede de wens om mede- en tegenstanders te vinden voor standpunten.
Natuurlijk was het leuk om een inkijkje te krijgen in de thuiswerkplekken van de raadsleden en de burgemeester, maar de manier waarop elke deelnemer /ster aan de discussie meedeed was voor mij soms een openbaring. Thuis ben je anders dan in de vergaderzaal. Je waant je misschien iets veiliger en je hebt, omdat je aandacht bijna helemaal gefocust is op de te bespreken onderwerpen, veel minder oog voor hoe je je gedraagt. Voor ons, toeschouwers, was dat allemaal wel te zien en bij mij kan dat wel eens leiden tot minder aandacht voor de zaak.
Wat bij bijna alle sprekers die langs kwamen te zien was, betreft het aankijken van de luisteraar of juist niet. Wat in de gewone wereld begrepen zou kunnen worden als ontwijkende blikken, werd hier veroorzaakt door één reden. Wanneer men op het beeldscherm naar zichzelf of de persoon in beeld kijkt, dan kijk je niet in de lens. Wanneer je nou bij teksten die je niet hoeft voor te lezen gewoon in de lens kijkt, dan kom je persoonlijker over. En ook relaxter, hoewel dat er bij Chris de Meij, die zich gemakkelijk op de bank gevestigd had, iets te ontspannen uit zag. Misschien omdat hij een beetje lekker onderuit gezakt zat met de handen op de buik. Zet het beeldscherm op ooghoogte. Bij Guido Beukers was duidelijk dat het beeldscherm waarop de collega-bestuurders verschenen een eind boven zijn hoofd hing. Dingen zeggen met de blik naar boven geheven zie je vaak verbeeld in oude schilderijen van heiligen die zich tot de Allerhoogste richten, maar Guido sprak ons aan, mag ik hopen.
Natuurlijk zijn de technische handelingen waaraan je niet gewend bent een beetje moeilijker te beheersen, wat soms leidde tot momenten dat het beeld op zwart kon staan, zoals bij Robert Vinkenborg gebeurde, of dat griffier Menno Horjus even moest melden dat de verbinding met Nico Oudshoorn weg was. Gestemd werd hoofdelijk, op alfabetische volgorde. Dat is geluidstechnisch kennelijk een verduiveld moeilijke truc. Een aantal stemmers slaagde er niet in bij de eerste oproep te zeggen dat ze voor of tegen waren. Bij anderen hoorde je alleen de twee laatste woorden van de zin: ik ben tegen het amendement. Omdat op vijf stemmen na iedereen tegen het amendement was, ging de griffier om een hoop tijd en gepriek met knopjes te vermijden er van uit dat wie tegen het amendement was voor het collegevoorstel was en dat klopte, want niemand gaf anders aan. Tip: beeldstem voortaan met de duim omhoog of omlaag.
Gelukkig was er tussen alle ongemakken door nog steeds plaats voor democratisch gekibbel. Roger Tonnaer, die nog steeds het opperhoofd is van Fractie Tonnaer en die met Chris de Meij van de VVD een voorstel deed om het testen van verzorgers en uit te breiden categorieën werkenden bij de Westfriese IJsbaan te doen i.p.v. in de Alkmaarse IJsbaan, kreeg van wethouder Marion van der Ven te horen dat over deze kwestie al druk werd nagedacht. Het klonk hem iets te zakelijk. Hij verweet haar daarom dat ze zonder passie sprak over de betreffende beroepsgroepen, die zich het bloed in de sloffen liep in oneindige opofferingsgezindheid. Dit werd door anderen ervaren als pure partijpolitiek en de stijl van Roger werd ervaren als zó februari 2020.
Nog een andere uitglijder kwam van Arnica Gortzak van de PvdA. Natuurlijk zou ze best wel een punt kunnen hebben, wanneer ze het mandaat voor het college, om tot eind december over de somma van 2,4 miljoen direct te kunnen inzetten ter leniging van acute coronanoden in de gemeente, een beetje te ver vond gaan, maar om dan een soort overeenkomst te trekken met Hongaarse toestanden schoot velen in het verkeerde keelgat. Arnica vergat dat ze in beeld was toen ze behoorlijk geëmotioneerd over haar uitlating heen stappend haar amendement bleef verdedigen. Wat wij dienen te begrijpen is dat wij in tijden van nood allen in staat van eensgezindheid dienen te zijn. Weg met vaste regeltjes die de democratische waarden ondersteunen. Nee, nu telt slechts: leider, vertel ons wat er gedaan moet worden en wij volgen.
Zo’n eerste keer digitaal vergaderen is duidelijk voor iedereen een eerste keer. Men leert, zeker onze raadsleden. Reken maar dat die kunnen leren! De tweede en volgende keren zal ik me waarschijnlijk veel meer kunnen focussen op de inhoud en dat is af en toe al lastig genoeg.
