Met verbazing las ik het bericht over onze door zichzelf zo hoog geprezen generatie Y, de generatie geboren tussen 1985 en 2000. Het kunnen zomaar u en mijn kinderen zijn. De generatie die klaagt over studieschuld maar het wel normaal vindt om tijdens of na de studie een jaar over de wereld te trekken. Dat is goed voor hun ontwikkeling. Sociale contacten vinden voornamelijk plaats via sociale media.
Over generatie X valt ook nog wel wat te zeggen (geboren tussen 1961-1980), maar dat bewaar ik voor een andere keer. Om over de babyboom generatie nog maar niet te spreken. Enfin de Y’tjes.
Nu ze thuis moeten werken omdat een virus de wereld in haar greep heeft valt het heus niet mee voor ze. De collega’s op wie ze zo afgaven de laatste jaren blijken ze nu erg te missen. En opeens blijk je buren te hebben. Daar moet je dan ook nog iets tegen zeggen. En dat is best schrikken. Want wat zeg je in het echt tegen mensen? Hoe begin je een gesprek? U begrijpt vast dat dat een behoorlijke impact heeft.
Maar het grappige, of bizarre of eigenlijke trieste is dat een meerderheid tijdens een onderzoek aangaf eenzamer te zijn tijdens de coronacrisis dan ouderen. De reden was eigenlijk best logisch. De ouderen waren over het algemeen toch al eenzamer dus die zijn eraan gewend. Dus heeft generatie Y naar eigen zeggen in meerderheid daar meer moeite mee.
Hier in het dorp in mijn straat woonde een oude vrouw. Toen wij hier 25 jaar geleden kwamen wonen woonde zij er ook al. Het dorp veranderde. Veel ouderen gingen en generatie X en met name Y namen de overhand in de buurt. Buurvrouw probeerde contact te leggen met haar nieuwe buurtbewoners want de nieuwelingen wisten niet dat het ook makkelijk is je gewoon even voor te stellen als je ergens komt wonen. Buurvrouw hield vol. Bracht een bloemetje of een doos chocolade. Maar Y hield de boot af of eigenlijk de deur dicht. Te druk met zichzelf.
Het jaarlijkse buurtfeest werd wel door een vertegenwoordiging van Y georganiseerd. Gesubsidieerd door het Oranjefonds brachten Helga, Kim, Noor, Kelly, Marjolein Hans en Ed de uitnodigingen rond. Maar ze waren kieskeurig. Y nodigde alleen Y uit voor het buurtfeest. Want de ouderen pasten zich in hun optiek niet genoeg aan, aan wat zij opeens als norm stelden die gold voor de buurt.
Wij konden het wel relativeren. Die Y’tjes die nu nog niet beseffen dat ze ook over het Dageraadplein lopen. Dat zij sneller dan ze beseffen de plek van buurvrouw in zullen nemen. Helaas zagen we buurvrouw steeds minder. Stelselmatig genegeerd door Y. Net als wij. Maar wij kunnen nog alle kanten op. De laatste jaren gingen we met een paar buren met buurvrouw naar de supermarkt of het ziekenhuis. Gingen we af en toe eens bij haar langs of nodigden haar uit. Ze klaagde veel. Over de tijd, over respect over dingen die ze niet begreep. Soms zeurde ze zelfs. Dat gaat vanzelf als je ouder wordt. En vergeten. Alles wordt slechter als je ouder wordt behalve vergeten, dat gaat steeds beter.
Vorige week is buurvrouw overleden. Buurvrouw woonde niet direct bij ons in het blok. Ze woonde tussen allemaal Y’tjes. Onze dochter merkte op dat bij buurvrouw de gordijnen maar dicht bleven. Mijn vrouw ging poolshoogte nemen. Mede door de maatregelen rondom corona waren er weinig mensen op haar begrafenis. En al helemaal geen Y’tjes.
Voor deze Y generatie een kleine tip. Klets niet over eenzaamheid als je alleen oog hebt voor jezelf, voor je huis je 2 auto’s en je drukke baan. Je twitteraccount, je Facebook en je Instagram. Kijk eens om naar anderen en zeg gewoon eens gedag. Al heb je dat nooit geleerd. Dat jullie het altijd maar allemachtig druk hebben met Joost mag weten wat, het is geen excuus om niet eens bij buurvrouw te gaan kijken. Ik wens jullie een goede nachtrust. Maar vooral veel wijsheid. En bovenal een goede wandeling over het Dageraadplein!
Stuurman aan wal
De inhoud van de column is uitsluitend voor rekening van de auteur. HoornRadio/HoornGids is niet ge- of verbonden aan een politieke partij of welke politieke richting dan ook, maar geheel autonoom, onafhankelijk en ongebonden.
