HOORNGIDS | Een nieuwe lente en een nieuw geluid. Zo begon in 1889 het gedicht Mei van Herman Gorter. Een nieuwe lente met nieuwe verrassingen, hoop- en verwachtingsvol naar een mooie zomer. Het is vandaag 21 maart, officieel de start van een nieuwe lente. Maar hoe hoop- en verwachtingsvol is de lente van 2020?
Je zult maar in deze dagen lokaal politicus zijn. Hoe moet je je voelen? De commissie– en raadsvergaderingen zijn even opgeschort. Om meerdere redenen. Natuurlijk kunnen raadsleden die pal naast elkaar zitten in de raadzaal elkaar makkelijk besmetten met het virus, indien ze dat bij zich dragen. En bovendien: zijn alle agendaonderdelen niet slechts aanzetten tot geneuzel? Alles verbleekt bij de furie die officieel Covid-19 heet. Een organisme dat vele keren kleiner is dan een bacterie en waarvan je je best mag afvragen of het een echt levend organisme is, sloopt niet alleen mensen, maar ook een samenleving, een economie.
Sloopt het virus ook de democratie? Moeten onze volksvertegenwoordigers in alle geledingen niet met man en macht in touw blijven om ons en onze wereld te redden? Daar hebben we ze toch voor gekozen? Jawel, maar de kleinste bedreigingsvorm vraagt vooral de inzet van ons hoogste bestuursorgaan. Dodelijker dan een normale griepvirus vraagt het coronavirus om maatregelen die wij, voor het merendeel geboren na de Tweede Wereldoorlog, nog niet eerder beleefden. Onze Minister-President en onze Koning hebben ons toegesproken en hun belangrijkste boodschap aan ons is dat we ons bewust zijn van ons samenzijn in deze maatschappij. Dat wij allemaal een stukje verantwoordelijkheid dragen in de strijd om met zoveel mogelijk te overleven.
Wat kan een lokale politicus daarmee aanvangen? Hoe belangwekkend zou een toespraak over hetzelfde onderwerp klinken uit zijn of haar mond? Kunnen ze meer toevoegen? Ik heb o.a. via Facebook een paar van onze gewaardeerde politici opgemerkt en zag hun bijna ontroerende pogingen mensen een hart onder de riem te steken of mooie initiatieven te steunen door het aan te bevelen of zelf mee te doen. Zeg nu zelf, meer kun je dan toch niet doen?
De raadsagenda voor 21 april is nog leeg. Fracties vergaderen nu alleen nog telefonisch. Welke onderwerpen zijn het op dit moment waard om je er eens stevig over op te winden, van harte te ondersteunen, te voorzien van al of niet wilde moties en amendementen, steun te zoeken via media of bewonersgroepen? Toch draait, hoe voorzichtig en omzichtig dan ook, de wereld in Hoorn door. Het college stuurt nog steeds. Niet alle programma’s en procedures zijn stilgezet. Wellicht kan het gebeuren zonder dat er zaken op details worden afgetikt door de raad.
Fracties die het moeten of willen hebben van burgerlijk gevoelde pijnpuntjes zoals gekneusde scheve stoeptegeltenen voelen nu de belachelijkheid van de vroeger zo oprecht gevoelde noodzaak om het er eens uitgebreid over te hebben. We volgen in Hoorn bijna allemaal de uitgevaardigde maatregelen van het door deskundigen bijgeprate kabinet. Welke Hoornse fractie zou de rol van Baudet en Wilders willen overnemen op lokaal niveau?
De lokale politici van dit moment voelen de noodzaak om de stad zoveel mogelijk intact te laten, maar tegelijk voelen zij de onmacht om dat even te regelen. We zullen hen hier en daar via allerlei kanalen horen en zien in hun pogingen de stad als volksvertegenwoordiger te dienen op manieren, die tijdens verkiezingstoespraken nimmer zijn genoemd. Soms in stilte, zonder de trompetten en trommels die duidelijk moeten maken wie wat voor de stad meer betekent dan andere partijtjes.
Ooit komt weer het moment dat we gewoon van ouds weer gebakkelei mogen aanhoren in de raadzaal. Nu eerst nog zien of die nieuwe lente de democratie niet heeft gesloopt, maar bouwstenen brengt om het vernieuwd weer op te leveren.
