HOORNGIDS | Tot hoever mag je als politicus gaan in het maken van beloften aan groepen burgers? Hoe ver ga je met het inwilligen van wensen en tegen welke kosten nog? Hoeveel gezond verstand is er nodig om klagelijke geluiden terug te brengen tot een opmerking als: ‘Wat denk je er zelf van?’
Dat was deze week aan de orde bij het bespreken van de door bewoners van de Klagerstuin gewenste doorsteek naar de Oostergouw. Een prachtige mogelijkheid om met de fiets een ommetje van een paar minuten te voorkomen. Het ligt zo voor de hand, wanneer je staat op de plek waar die doorsteek moet worden gerealiseerd. Het eerste stukje in de gewenste richting ligt er al. Even het spoorlijntje oversteken en dan tot aan de voormalige penitentiaire inrichting, klein stukje linksaf, dan naar rechts en je staat zo tegenover het bedrijventerrein waar je misschien moet wezen. Jaren geleden was die mogelijkheid al eens geopperd en mensen van de gemeente stonden er toen niet meteen onwelwillend tegenover.
Goede ideetjes hebben soms de neiging goed oude ideetjes te worden en dat dreigde met het doorsteekplannetje ook te gebeuren, totdat klachten vanuit de Klagerstuin en misschien ook van mensen daar in de buurt wederom de immer alerte oren van sommige fracties bereikten. Er lag nog ergens een tijdens het opstellen al niet ambitieus geachte fietsnota, waarin de mogelijkheid werd geopperd een nuttige tijd- en bandenslijtage besparende fietsdoorsteekoveroverweg te maken. Gelukkig is de raad er vorig jaar in geslaagd het college in een hogere fietsversnelling te krijgen en te laten onderzoeken hoe de aanpak en het bijhorende kostenplaatje er uit komt te zien.
Wethouder Samir Bashara kun je niet verwijten dit soort zaken op zijn beloop te laten. Hij heeft de raadsleden meegenomen naar de plek waar alles zou moeten plaatsvinden. Het spoor, waarover in het hoogseizoen toch wel een aantal malen per dag een stoomtrein over heen dendert met zeker 30 km per uur, daar moet een volwaardige overweg voor gemaakt worden met lichtjes en slagbomen en dat brengt, naast het aanleggen van een ordentelijk fietspad een kostenpost op van ruim een miljoen euro. Ik heb van het echte bedrag even voor het gemak honderdduizend euro afgetrokken, want wie weet zou men de benodigde spullen tweedehands kunnen krijgen.
Een flinke meerderheid van de Hoornse fracties kwam toen tot inkeer. Zoveel geld uitgeven om tussen de 100 en 150 mensen dagelijks twee keer twee minuten minder te laten fietsen om heen en terug op een punt uit te komen waar dat vermaledijde fietspaadje ook zou kunnen uitkomen, dat mocht je gerust wat teveel vinden. Alleen Jeroen van der Veer, de uiterst rechtschapen voorman van Sociaal Hoorn en Jan Kollen van de PvdA vonden dat een gedane belofte in het verleden koste wat het kost gestand gedaan diende te worden. Principes zijn mooi en dan kijk je niet naar de prijs.
Het is goed dat kleine minderheden in een raad af en toe, en laat dat maar gerust allemaal om de beurt geschieden, heel principieel op hun rechtvaardige standpunt blijven staan. Maar het is beter dat dan een meerderheid het nuchtere verstand laat prevaleren. Er zijn nog genoeg echte knelpunten in de stad te bedenken. Laat het in dit geval een troostrijke gedachte zijn dat een kleine groep Hoornse fietsers nu elke dag een paar minuten langer hun heilzame sportieve handelingen op de fiets mogen volhouden. Een flinke meerderheid van de raad, zal bij een volgend bezoekje aan de Klagerstuin daar frisse en gezonde stadgenoten aantreffen en dat heeft dan niks gekost! Kijk, zo mooi kan raadswerk ook zijn.
