HOORNGIDS | De agenda van de Hoornse raad en raadscommissie lijkt te laten zien dat er op dit moment eigenlijk niks te doen is voor hen die voor het politieke handwerk zijn aangewezen. Pas op 21 januari is er weer een vergadering van de raadscommissie. De laatste keer dat de veertien fracties de degens kruisten over de beste bedoelingen voor de stad was op 10 december van het vorige decennium. Dat is de lengte van een hele zomervakantie! Ik zoek direct naar een positieve verklaring voor dit fenomeen en meen dat te vinden in de opvatting dat in Hoorn kennelijk alles wat nodig op de rails gezet diende te worden, daar ook al lustig op voort dendert en dat ontsporingen nog niet te verwachten zijn. Gelukkig maar.
Op één of andere manier wringt zich steeds sterker een mening naar voren, dat er nog veel moet worden aangepakt. Het kan toch niet zo zijn dat tijdens de laatste vergaderingen de soms stevige schrobberingen naar wethouders over bijvoorbeeld procesbewaking geleid heeft tot voorbeeldig collegehandelen, waardoor raads- en commissieleden met een gerust hart kerstbomen konden optuigen, verantwoord vuurwerkhandelingen plegen en schaatsen uit het vet halen in afwachting van een paar veelbelovende winternachten? Of wordt de tijd opgevuld met cursussen om het raadswerk nog voorbeeldiger te laten werken of zijn fracties allemaal bezig nieuwe dilemma’s uit te broeden?
Tijdens de stadsreceptie mocht ik een flink deel van de Hoornse politici de hand drukken of (af en toe) hartelijke luchtzoenen delen. Niet iedereen van deze honorabele groep was aanwezig, hetgeen ik maar direct interpreteerde als een teken, dat men af en toe zo intensief met bestuursmaterie bezig is dat tijd voor hartelijke contacten met kiezers en relaties er niet in zit. En beweringen, dat dit vege aanduidingen zijn dat de afwezige politici onverschillig staan tegenover de mensen in de stad, zijn natuurlijk volkomen uit de lucht gegrepen. Een aantal van hen staat werkelijk op scherp. Dat kon je deze week nagaan in de lokale media.
Dat Ben Tap, kort geleden nog wethouder, nietsvermoedend een mooie functie kreeg aangeboden en direct aannam, wekte enige beroering. Een aantal alerte politici was niet zo nietsvermoedend bezig. Het bedrijf waarbij Ben Tap commissaris zou worden, had al met Ben te maken gehad toen hij nog wethouder was. Dat mag niet of dat hoort niet, mag ik lezen. Vanuit het bedrijf gezien was het natuurlijk een mooie gelegenheid om iemand aan te trekken die ter plekke de hazenpaadjes weet te vinden. Ex-politici worden, zeker wanneer ze een belangrijke rol speelden in de landelijke politiek, graag geworven als commissaris of als directielid van bedrijven of bedrijfstakken die hun wensenlijstjes op de juiste bureaus willen laten terecht komen.
Hoornse bestuurders hopen daarentegen dat commissarissen en directieleden van allerlei instellingen en bedrijven niet goed weten bij wie ze met verzoeken of lobbypraatjes dienen te zijn. Zaken moeten natuurlijk ook niet te snel geregeld zijn. D66-fractievoorzitter Arwin Rood scheen er als de kippen bij te zijn geweest om de misstap van Ben recht te zetten. Ook burgervader Jan Nieuwenburg maakte Ben duidelijk dat hij het maar beter niet kan doen. Ben deed dan ook ootmoedig als hij kan zijn een stapje terug. Er liggen vast nog wel andere commissariaten op hem te wachten, iets verder van Hoorn af.
Een andere politieke actie zag ik gisteren in de krant met mooie foto erbij. Wethouder Simon Broersma van bomen-en-alles-wat-daar-mee-te-maken-heeftzaken hing bij de Mariaschool een van de zeshonderd nestkastjes op die de gemeente niet ter leniging van woningnood bij vogeltjes, maar omwille van een soort consumptiedrang voor vogeltjes over de gemeente wil verspreiden. Vogeltjes die de eikenprocessierupsen op het menu hebben staan, krijgen voorrang bij het betrekken van de kastjes. Partijgenoot Levent Helelespe keek toe of alles wel goed ging en de tevreden glimlach op zijn gezicht belooft ons dat we daar geen zorgen om hoeven te maken. Misschien worden er berichten verspreid dat men de vogeltjes in de tijd dat de rupsen uit hun eitjes komen niet mag bijvoederen.
Ach, ik mag toch concluderen dat niet elke Hoornse politicus zich in de zes weken van raadloosheid volledig afzijdig houdt van dat prachtige ambt van stadbestuurder. Misschien is een vergaderarme periode wel heel goed . Dan hebben we ook even niet het wekelijkse gekissebis van 14 verschillende meningen, hoewel dat voor mij en een aantal mensen met mij een toch een zekere charme behoudt.
