HOORNGIDS | Wat me elke keer toch weer ontroert bij de aanvang van een commissie- of raadsvergadering in Hoorn, is dat de voorzitter steevast naast de fractievertegenwoordigers ook de mensen op de publieke tribune en de luisteraars en kijkers thuis verwelkomt. De mensen op de publieke tribune zijn doorgaans óf leden van de verschillende partijtjes, die hun helden komen bekijken en ondersteunen óf enkele opgetrommelde verontruste burgers, voor wie eens de ene, dan de andere fractie een mooi staaltje van democratisch kunnen zal weggeven.
Nadat het behandelde heikele aandachtstrekkende punt is afgehandeld, blijft nog een enkele die hard achter, maar meestal is ook die toeschouwer er na de eerste de beste schorsing ook vandoor. De vergadering gaat dan voort zonder een niet bij het raadswerk betrokken aanwezige. De hoop op aandacht voor wat er nog te berde wordt gebracht ligt dan volledig bij de brave burger, die vanuit de luie stoel thuis via het internet de beraadslagingen kan volgen. En ik ben zo maar bang dat die hoop heel ijdel is.
De twee afgelopen vergaderingen kunnen naar mijn bescheiden inzichten in de werking van de menselijke geest onmogelijk de aandacht van kijkers thuis langer hebben vastgehouden dan enige minuten. Wie de raadsvergaderingen van Hoorn vanuit een nieuwsgierig moment thuis eens zou willen bekijken, wordt dat door de Hoornse politici zo snel mogelijk afgeleerd. Gelukkig voor die mensen is er af en toe voetbal of een spannende film op de tv, of een betaalde filmprovider die hen al snel overgehaalt om eens lekker een tijdje te zitten binchewatchen.
Wat heb je gemist, doordat je voortijdig afhaakte? Of beter gezegd: wat is je bespaard gebleven? Nou, bijvoorbeeld de bijdrage van Chris de Meij van de VVD. Omdat in de vorige raadsvergadering alle amendementen en moties al uitvoeriger dan nodig aan de orde waren geweest sprak men af voor de herhaling en bekendmaking van de voor- of tegenkeuzes genoeg te hebben aan vier minuten spreektijd per fractie. Chris nam de aftrap met het maken van, wat wij langs de zijlijn noemen, een rogertonnaertje. Misschien nog even uitleg nodig. Een rogertonnaertje is het naar eigen believen oprekken van de afgesproken spreektijd en dan onverstoord verder gaan ondanks oproepen van de voorzitter er een eind aan te breien. Chris ging ook onverdroten verder om zich na zeven minuten uiteindelijk te voegen naar de wens van de voorzitter met de mededeling dat hij er niets van snapte dat het niet binnen de tijd was, terwijl hij thuis nog geoefend had.
De lengte van de spreektijd wordt door veel sprekers absoluut niet vooraf berekend. Wie de lap tekst, verdeeld over drie volgetypte pagina’s, beziet, weet dat het nimmer binnen de afgesproken tijd past. Roger Tonnaer ging in het beoefenen van zijn eigen strategie nog een stapje verder. Wie hem in het raadswerk bezig ziet, herkent direct zijn talent om bij elke gelegenheid zijn spreektijd te verlengen en zich daarbij onbeschaamd of zelfs onbeschoft te gedragen. Dit keer maakte hij bijna pruilend bekend dat hij de enige was die door de voorzitter altijd in zijn spelletje wordt gedwarsboomd. Het was tenen krommend om dit soort bedrijven van democratie te moeten aanschouwen. Hoorn verdient dit niet.
Wat die avond ook gebeurde was dat vóór de vergadering 12 fracties zich achter een motie schaarden om wethouder Kholoud Al Mobayed ter verantwoording te roepen en dat ter vergadering bleek dat de coalitiepartijen zich toch hadden bedacht. Kijk, dat is natuurlijk de politiek die wij herkennen. En zeker met het werk van dit college, dat zich door de onderlinge afspraken tot elkaar veroordeeld weet en het dus moeilijk valt om daar volgens de regels van het dualisme gaatjes in te boren.
De begroting is er door. Enkele bijstuuramendementen haalden het en we gaan gewoon weer verder. Toch blijf ik de hoop houden dat het raadswerk ooit het niveau zal behalen, dat de voorzitter bij het welkom heten van de kijkers thuis, ook de zekerheid heeft dat er in Hoorn huishoudens zijn, waar men de kijkbuis heeft gericht op democratisch spektakel in Hoorn.
