Video: klik_hier
Het gemorrel begon al voordat ze gingen zitten. Het bejaarde, oud-geldachtige, echtpaar stond te overleggen welk plekje op het terras door hen ingenomen moest worden. Zij stond comfortabel te leunen op haar rollator, hij zocht steun bij zijn stok.
’Laten we hier vooraan gaan zitten, dan zijn we niemand tot last,’ opperde de man.
Zij wilde in de hoek bij het scherm met glas, in de luwte, maar dan moesten een aantal mensen even opstaan om haar met rollator er door te laten.
Ik was één van die mensen. Ik stond op, mijn buren volgden, wij maakten ruim baan. De vrouw knikte ons adellijk toe.
’Dank u wel, dat is erg vriendelijk van u!’ Als een koningin nam zij plaats in haar luwte. De man ging onopvallend naast haar zitten. Een jongeman met roze strepen in zijn haar kwam het echtpaar zwevend tegemoet.
’Wat kan ik voor u betekenen?’
De koningin bekeek hem van top tot teen. ’U bedoelt waarschijnlijk te vragen wat wij willen gaan gebruiken?’
De roze ober knikte als iemand die dacht: ’Oh zo’n type!’
Op uiterst vriendelijk toon vroeg hij: ’Wat zou u willen gebruiken, mevrouw?’
’Mijn man wil graag een tonic, met een schijfje citroen alstublieft, en ik zou graag een kopje thee willen bestellen. Heeft u Earl Grey?’
’Ik zal even informeren, mevrouw. We hebben wel verse muntthee!’ Ze schudde haar hoofd. Aan die moderne malligheid deed ze niet mee. ’Earl Grey, graag!’
De koningin trok haar rollator naar zich toe, daarvoor moest een stoel wijken wat nogal wat lawaai gaf. De man keek verontrust naar haar gedoe. Zij wilde haar handtas uit het ijzeren mandje pakken, maar dat bleek nog al een onderneming. Het handtasje zat, met een flink uit de kluiten gewassen fietsslot, vast aan het mandje. De man keek de andere kant uit, hij kende dit ritueel. Over een paar tellen zou ze hem vragen: ’Waar heb ik dat sleuteltje nou toch gedaan?’
Hij wachtte de vraag niet af. ’In het voorvakje van je tas!’
Ze keek verstoord. ’Jaja, dat is mij bekend, Bastiaan!’
De ober bracht de bestelling. Zwierig.
’Een tonic met een schijfje citroen, en een thee!’ Hij wees trots op het zakje. Hij had de Earl Grey gevonden.
’Dank jongeman, ik kan niet meteen afrekenen want ik moet even mijn tas van het slot halen!’
De ober keek haar vol bewondering aan. ’Ik vind u echt te gek, wat een geweldig idee om uw tas aan dat voertuig vast te maken.’ De koningin wist niet helemaal zeker hoe ze dit complimentje moest opvatten, maar ze schonk hem een genadig lachje. ’Ik kom straks wel even terug met de rekening, mevrouw. Ik heb geen haast!’
Nu vond Bastiaan het nodig om ook zijn steentje bij te dragen. ’Wij ook niet, jongeman. Wij hebben al jaren geen haast.’
Zijn vrouw vond het sleuteltje. ’Hebbes!’
De man gaf geen sjoege.
’Ik zei hebbes!’
Hij knikte.
Ze maakte haar tas los, pakje haar portemonnee en legde die naast het theekopje. ’Het is hier wel uit te houden, is het niet?’ Hij knikte opnieuw.
’Waarom zeg je niets?’
’Wat zou ik moeten zeggen? Het is hier goed uit te houden, inderdaad!’
Ze roerde de suiker door haar thee, een tikje nijdig.
’Ik probeerde te converseren!’
De man zuchtte. ’Zeg dan wat zinnigs!’
Ze nam een slok, zette haar kopje stevig terug op het schoteltje. ’Wat zinnigs? Nou je bent weer reuze gezellig!’
Hij keek naar de portemonnee. ’Let nou maar op ons geld,
voor je het weet worden we bestolen!’
Van schrik legde zij haar volle hand op de portemonnee.
Hij keek een beetje ondeugend. Voorlopig had ze wat te doen.
Haar linkerhand bracht de thee naar haar mond, haar rechter hand lag stevig over het kapitaal.
