Niet dhan, nouw dhan? (Video)

Video: klik_hier
Vanwege meer bewegen wandelde ik met een omweg door het park richting de supermarkt. Er kwam mij een oudere dame tegemoet, stevig van postuur en haar voeten gestoken in ferme wandelschoenen.
Dit was iemand met ervaring. Aan elke hand had ze een hond aan de lijn. Rechts een oude zwarte Labrador en links een jonge blonde Collie. Die laatste begon spontaan te huppelen toen hij mij zag. De vrouw vierde de lijn en de hond sprong tegen mij op. Ik aaide zijn leuke kop en sloeg babypraat uit.
‘Was jij daar? Oh wat ben jij toch mooi!’
De wandeldame keek het tafereeltje met genoegen aan:
‘Ach ja, grijs koppie hè, dan weet ie dat ie aandach krijg! Grijze koppies geven anschluss, die hebbe tijd, die hebbe liefde…toch? Niet dhan? Nouw dhan!’
Ze kwam niet uit Noord-Holland, dat werd me duidelijk.
Al haar zinnen liepen aan het eind in toon omhoog, met een paar stippen en een vraagteken. Alsof ze wist wat ik dacht, gaf ze zelf het antwoord:
‘Nee, ik ben niet van hier hoor! Ik komt uit Rotterdam, ken u ’t hore, dan?’
Ik knikte. Ik kon het horen.
‘Ik ben naar Hoorn gekomu voor de Liefde, maar ja, die Liefde wandelde het huis uit, en ik bleef achter met de hondu…’
Ik voelde mij wat verlegen met de situatie en stamelde: ‘Ach…tja…’
‘Ja wat moet je daar op zeggu hè, als passeerder? Nou ik ken u wel vertellen dat ik er een hoop weet van heb gehad, hoor! Maar gelukkig heb ik me hondu, niet dhan, nouw dhan…’
En ik voelt me helemaal veilig, hoor! Als ik ’s nachts moet plassen…want wij grijze koppies moeten ’s nachts plassu…niet dhan, nouw dhan…’
Op dat moment wilde ik eigenlijk doorlopen, want ik vond het prima om bij de ‘GrijzeKoppiesBrigade met aandacht voor de hondu’ te horen, maar ik had niet zo’n zin om mijn nachtelijk plasgedrag met deze hondenbezitster te bespreken.
‘Dus ik wil maar zeggu, als ik moet plassen in het holst van de nach, dan slaat die jongste meteen aan! Ik roep dan dat ie ze lekkere bekkie moet houwe en dat ut vrouwtje alleen maar moet plassu…nou en dan gaat ie weer op het voeteneind liggu. Zo braaf. Nee, ik ben gek met deze hond. Ja met die ouwe ook hoor, maar ja daar zit niet veel leve meer in hè. En toch is dat geen rede om ‘m weg te doen, niet dhan, nouw dhan… Ben u ook alleen?’
Ik knikte.
‘Ach gut…en ook geen hond?’
Ze had zielsveel medelijden met me, maar ze moest weer verder want de honden hadden beweging nodig.