De bewoners van de twee te slopen flats aan de Siriusstraat in Hoorn weten wat ze te doen staat: het huis verlaten. En ze zullen daar ook gehoor aan geven. ”We moeten wel. Maar voor veel van ons betekent dat letterlijk op straat staan. Spullen ergens opslaan en buiten slapen”.
Aan het woord is Nicolette, flatbewoonster sinds de mogelijkheid bestond om via anti-kraak toch nog een dak boven het hoofd te hebben. ”Er zijn nog steeds mensen die vinden dat we niet moeten zeuren. Dat we van tevoren wisten dat we er op enig moment uit moesten. En dat klopt. Maar omdat de meesten van ons al vele jaren staan ingeschreven als woningzoekende, sommigen al meer dan 7 jaar, hadden we uiteraard de hoop dat we tussentijds een reguliere woning zouden kunnen verkrijgen. Dat is in een aantal gevallen ook gelukt. Maar lang niet voor iedereen. Het woningaanbod is uiterst gering. Dat komt door de sloop van de flats, maar ook doordat Intermaris woningen heeft moeten aanbieden aan statushouders, arbeidsmigranten en aan mensen met een urgentieverklaring, waardoor de spoeling steeds dunner is geworden. En het gaat ook nog wel jaren duren voor er weer zicht komt op een woonhuis, omdat er pas volgend jaar een begin kan worden gemaakt met de nieuwbouw op de plaats van de gesloopte flats. Dan kan wethouder van der Ven wel zeggen dat de gemiddelde zoektijd 3,1 jaar is, maar dat is wat ons betreft goochelen met cijfers.”
De mogelijkheid om naar een volgend antikraakpand te gaan is er niet meer. Het eindstation is bereikt. Sapph, het bedrijf waarmee de huur is geregeld, heeft niets meer in de aanbieding.
Samenkomsten
Zelf woont Nicolette alleen. Overdag is ze naar haar werk en in de avonduren komt zij met een groep medebewoners bij elkaar om te horen hoe het staat met hun situatie. Of ze al onderdak hebben kunnen vinden bij een vriend, een familielid, een kennis, een begripvol kerkgenootschap. René, sinds 2016 antikraakbewoner na een echtscheiding, heeft de mogelijkheid om in de garage van een familielid dat buiten Hoorn woont in te trekken. ”Die moet dan wel aangepast worden met sanitaire voorzieningen en dergelijke, maar eigenlijk wil ik Hoorn helemaal niet uit. Mijn kinderen wonen in Hoorn en gaan hier naar school. Om ons co-ouderschap tot een succes te maken moeten we niet al te ver van elkaar vandaan wonen. En minstens zo belangrijk: als ik echt gebruik maak van de mogelijkheid om bij mijn familie in te trekken, dan kan ik Hoorn wel op mijn buik schrijven.”
De wanhoop nabij
Overduidelijk is te zien dat de vertrekkenden de wanhoop nabij zijn. Ze slapen slecht. Niet alleen door de kopzorg die ze hebben over de huisvesting, ook over het gezin, de kinderen, het werk. Hun hele leven staat op z’n kop. Meerdere bewoners zijn er slecht aan toe door de stress. Ze slikken anti-depressiva en vrezen dat ze hun werk niet kunnen volhouden. Ze vertellen totaal wanhopig te zijn en vrezen volledig in te storten.
Het niet hebben van een huis heeft ook nog eens verregaande gevolgen voor zaken waar je normaal gesproken niet bij stilstaat. Wie geen huisadres kan opgeven, kan fluiten naar de eventuele uitkering. Datzelfde geldt voor een bankrekening. Zonder huis geen bankrekening. Waardoor de werkgever gedwongen wordt af te zien van de diensten van de werknemer. Maar de ellende gaat verder. Wie geen huis heeft kan zich ook niet verzekeren. Geen wa-verzekering, geen inboedelverzekering, geen autoverzekering, je bestaat niet meer. Alicia, doktersassistente en bewoonster met echtgenoot en kind: ”Je wordt niet alleen je huis uitgedonderd, je wordt gelijk de hele maatschappij uitgemieterd.” Een andere bewoonster voegt eraan toe: ”Ik ben goed opgeleid, heb een baan, ben hier in Hoorn geboren en getogen en lig straks op straat.”
Regeltjes
Gesprekken met Intermaris, de gemeente, de politiek, het heeft allemaal niets uitgehaald. Alicia: ”Al die instanties wijzen naar elkaar. En naar de regeltjes. Daar word je heel erg moe van. Ik zal een voorbeeld geven van hoe er met mensen wordt omgegaan. Het gaat om een getrouwd stel, dat een eigen huis bewoonde, maar wel stond ingeschreven bij Intermaris. Het stel ging uit elkaar, de man bleef in het eigen huis en gaf door aan de verhuurder dat de hun toekomende opgebouwde punten naar zijn vrouw konden, die immers huiszoekend was geworden en hij niet. Daar ging men niet mee akkoord. Dat mocht niet, werd gezegd. Om gek van te worden.”
Oplossingen
Over een al dan niet tijdelijke oplossing is wel degelijk nagedacht door de groep desperaten. ”Er staan in de wintermaanden heel veel recreatiewoningen leeg. Daar moet toch iets voor geregeld kunnen worden. Ook zijn er gemeentelijke gebouwen waar maar slechts ten dele gebruik van wordt gemaakt. Ook de regels zouden versoepeld kunnen worden voor het (tijdelijk) inwonen bij iemand anders zonder dat dat ten koste gaat van de uitkering van degene die zo bereidwillig is om ruimte in zijn huis vrij te maken. De urgentiecommissie mag wat ons betreft ook wel wat vaker samenkomen. Dat is nu ongeveer 1 keer per maand. We zouden graag een urgentieverklaring willen hebben op humanitaire gronden. We zijn simpelweg wanhopig. Er zijn medebewoners die in alle opzichten aan Hoorn gebonden zijn, maar uit pure wanhoop reageren op huizen in Abbekerk of Zuidermeer, om maar eens iets te noemen. Als ze daar al ooit voor in aanmerking komen, dan kunnen ze Hoorn voor heel lang vaarwel zeggen. We zouden graag willen dat Intermaris z’n humane gezicht laat zien. Dat de gemeente Hoorn de adminstratieve barrières verwijdert, zodat mensen niet in de goot belanden.”
