Video: klik_hier
Het nadeel van ouder worden, naast je eigen kwalen en gedoe, is dat je vaker een bezoek brengt aan ziekenhuizen, bejaardenoorden, revalidatiecentra en begraafplaatsen.
Zo liep ik een paar dagen geleden weer eens op een begraafplaats, alwaar mijn oog viel op een prettige man die op de rand van een graf had plaatsgenomen. Naast hem een flinke boodschappentas waar hij een stoffer en blik uit haalde. Met die stoffer veegde hij
het spinrag van de steen. Ik las: Geertje Aaerdenhout-van Velsen.
De man keek op. Ik knikte. ‘Uw moeder?,’ vroeg ik.
Hij schudde zijn hoofd. ‘Nee, de moeder van mijn vorige relatie!’
‘Wat aardig dat u dan het graf schoonmaakt!’
‘Ach, iemand moet het doen! Van haar eigen zoon moet ze het niet hebben. Die zit liever de hele dag op zijn dikke reet en IPad. Die is werkelijk te lui dat ie het licht ziet!’
Ik schoot in de lach, die uitdrukking kende ik niet.
Ik wees naar de tas.
‘Dat is mijn graftas!’, zei de man.
Hij haalde er een dweiltje uit en een fles water, maar ook een extra stevig nagelborsteltje om de vogelpoep aan te pakken. Ook een miniharkje behoorde tot de uitrusting. ‘Zo haal ik het onkruid tussen het grint vandaan!’
Ik complimenteerde hem met de graftas.
‘Dank u wel. Ja, die staat altijd in de achterbak van mijn auto!’
Ik wilde ons samenzijn nog wat rekken: ‘Het is een mooie plek hè!’
‘Meent u dat?’ Zijn stem klonk verbaasd.
‘Ik heb een bloedhekel aan al die coniferen!’
Ik haalde mijn schouders op. ‘Nou ja, het zijn ook niet mijn favoriete bomen, eerlijk gezegd!’ We waren het dus eens.
‘Weet u waar ik ook zo de pest aan heb?’
‘Nou?’
‘Aan violen! Krengen van bloemen vind ik dat! Ik haat ze! Heeft met mijn moeder te maken, maar dat is een ander verhaal!’ Ik zweeg, maar dat andere verhaal kwam niet.
Ik groette en liep door. De man ging verder met poetsen.
Toch jammer dat ik nooit zal weten hoe het nou zat met de moeder en die violen.
