Video: klik_hier
De kassa-mevrouw van het kleine Noord-Hollandse warenhuis hielp een dame die ook een vriendin bleek te zijn. Ze waren gezellig met elkaar aan het babbelen. Ondertussen probeerde de kassa-mevrouw een stapel handdoeken te tellen, maar ze raakte telkens in de war. Ze zat ook zo knus te klessebesse.
‘Ut benne d’r vaiftien!’ zei de vriendin.
‘Now maid, ik geloof je, ik slane d’r vaiftien an!
‘Mooie kleure hew je koze!’
De vriendin glunderde. ‘Ze benne voor me dochter, die
gaat trouwe!’
‘Jah, dat hew ik hoort, met ientje van Skeepstra…toch?’
‘Ja met Benno!’
‘Now deer hew je een leuke skoonzoon an, docht ik zo!’
De vriendin was het met haar eens, maar ze had een vraag: ‘Zeg nou es heel wat aars, maar ik ziene Gerda hier niet meer? Die werkte hier toch?’
De kassamevrouw trok haar meest dramatische gezicht en fluisterde: ‘Hewwe je ut niet hoort den? Oh nee? Nou Gerda werkt hier niet meer. Die most vertrekken! Ut ging van gien kant. Ze kon de werkdruk niet an! Wai hewwe hier vanselluf nog al een hoge werkdruk…nou…en die kon zai niet an!’
De vriendin deed haar handdoeken in haar tas en schudde haar hoofd. ‘Noh deer hoor ik toch verskrikkelijk van op!’
De kassamevrouw boog zich wat naar voren: ‘Ja maid, ut is nog een hele kwestie worre. Ok painlijk voor main, want ik had ter anrecommandeerd!’ En aigenlijk had ik ut kenne wete…want ze had al in gien jaren meer werkt!
En ja dan die werkdruk hier! Ut werd niks, dus ze is er uitmieterd!’ Dat laatste zei ze het met zulk een soort genoegen in haar stem dat ik zin kreeg om te vragen of ze haar werkdruk een beetje wilde opvoeren, want inmiddels stond ik een kuiltje in de grond te trappen. De dames namen nog uitgebreid afscheid. ‘Nou doeg hé!’ ‘Ja doeg hor!’
Toen was ik aan de beurt en ach mijn geduld was al beloond.
Ik had weer een verhaal.
