Video: klik_hier
In de late schemering van de vijfde mei liep ik even de tuin in om te kijken of mijn violen nog dorst hadden. In een hoekje onder een struik lag een dode duif, kopje geknakt. Die ochtend had ik een eigen papiercollage op facebook geplaatst van een duif met een pen in de bek. Vrijheid van meningsuiting, vrijheid om ongecensureerd te mogen schrijven, met als gedachte: laten we geen oorlog voeren maar een pennenstrijd als we dan toch zo nodig onze meningen willen verkondigen. En kijk…aan het eind van de dag lag daar een dode duif.
Ik was 16 jaar, we gingen met de hoogste klassen van de Alkmaarse Praktijkschool naar Amsterdam. Een speciaal voor ons gehuurde bus bracht het gezelschap naar Carré. Toon Hermans. Ik vond het al super dat we naar Carré gingen en dan ook nog eens naar iemand die door mijn ouders werd bewonderd. Toon Hermans speelde zijn beroemde sketch ‘De Auditie’. Een stuntelige goochelaar probeert aan een baan te komen. ‘Alsteblieftdankewel’. De man spreekt de legendarische woorden, die in ons collectief geheugen zijn gebeiteld: ‘Doif is dood!’ Een loei van een lach trok door de zaal, de mensen kwamen niet meer bij, maar ik? Ik vond het zielig en er spatte een traantje op mijn wang. Een paar van de grotere jongens stootten elkaar aan: ‘MinkieStinkie moet janken!’ ‘De doif heeft te lang in het zwarte doosje gezeten’, sprak Toon Hermans. Opnieuw een bulderende lach. Ik niet, ik was te gevoelig en te serieus…Ik kon er niet om lachen.
In de bus terug werd ik het mikpunt. De grootste jongen begon met treiteren: ‘MinkieStinkie is een meisje’. En dat dan half gezongen op het wijsje dat over de hele wereld bekend is: ‘Nanananananaaaa…..’ De rest zong mee, uit volle borst. Ik dook in mijn kraag. MinkieStinkie kon ik nog wel aan, maar ik vond het heel naar om voor ‘meisje’ te worden uitgescholden. Vooral omdat de aanstichter een jongen was die ik in het geheim bewonderde, die ik stiekem mooi vond.
Doif is dood. Ik haalde een schep uit de schuur en heb de duif begraven. ‘Ga maar naar de hemel duif.’ En ik voegde er de woorden van Toon Hermans aan toe: ‘Doiven moeten fladderen.’
