Video: klik_hier
Het bestel en meeneemgedeelte van de snackbar liep naadloos over in het restaurantgedeelte.
Nou ja, restaurant…Eigenlijk leek die ruimte meer op een kantine van een bedrijf met minder dan dertig medewerkers.
Kale tafeltjes met een formica bovenblad, een vaasje plastic anjers, harde houten stoelen en veel spaarlamplicht.
Aan een tafeltje bij het raam zat een oudere dame, gekleed in eenzalmkleurige pantalon met vouw, een wit vestje met daaronder een witte blouse met een geborduurde kraag. Bloemen, wit op wit. Keurig.
Ook op haar kapsel viel niets aan te merken, een aangeharkt permanentje. Ze zat smakelijk te eten: patat, een kroket en wat salade.
Naast haar bord stond een glas melk. Daar had ze nog niet van gedronken, waarschijnlijk bewaarde zij de melk voor het laatst.
Aan de glazen toonbank stonden wat jongelui die geen keuze konden maken en alle tijd namen om met elkaar te overleggen of ze wel of geen uitjes wilden op de patat.
Wel of geen oorlog, het zal je probleem maar zijn.
‘Weet u wel wat u wilt, meneer?’ vroeg de snackbar-jongedame.
Ik bestelde patat met mayonaise, curry én uitjes. ‘Ogenblikje, meneer!’
Ik knikte, ik had alle tijd.
Mijn blik ging weer richting de keurige dame die net haar laatste slok melk nam, haar mond afveegde aan een armetierig servetje, haar stoel naar achteren schoof en opstond.
Ze trok haar mantel aan die over de leuning van haar stoel had gehangen en haalde een enveloppe uit haar tas. Ze liep naar de kassa bij de toonbank.
‘Mag ik even afrekenen?’ Ze haalde een bon uit de enveloppe en gaf die aan de jongedame. ‘Ah, onze cadeaubon!’ klonk het opgewekt. De dame knikte.
‘Het is een bon van tien euro. Ik krijg toch nog wat terug?’ Dat klopte.
Ze kreeg 45 eurocent retour.
‘Die bon heb ik van mijn zoon gekregen!’ zei ze met voorzichtig wat trots in haar stem.
‘Voor mijn verjaardag!’ Het werd opeens erg stil in de snackbar, ongemakkelijk stil.Iets te vrolijk riep de jongedame vanaf haar plaats achter de kassa: ‘Ach, wat gezellig!’
De dame keek haar aan met een neutrale blik, daarna wende zij haar hoofd naar mij.
Haar ogen hadden iets heel verdrietigs. ‘Gezellig?’
Ik glimlachte en voelde me een verrader, alsof ik even haar zoon was.
‘Gezellig?’ ‘Onder gezellig versta ik toch iets heel anders! Wat u meneer?’
Ze stopte de lege enveloppe terug in haar tas en verliet de snackbar. Koninklijk.
