De prinses en de open plek in de Kersentuin

Tijdens de vergadering van de gemeenteraad van Hoorn, van 6 april 2004, staat op de agenda de herinrichting van het betje Wolffplein. Na jaren van vergaderen en het reeds ontplooien van initiatieven door bewoners en organisaties neemt de gemeenteraad vanavond een besluit hoe deze herinrichting zal plaatsvinden. Voor ligt een keuze voor plan A - een verkeersplein - en plannen B en C, waarin de sociale veiligheid en de sfeer op het plein centraal staan. De bewoners die de afgelopen jaren actief betrokken zijn geweest bij de ontwikkeling en uitvoering van het Veiligheidsplan Kersenboogerd, prefereren plan C.

Hierbij de bijdrage van Sebastiaan Hol voor de inspraak voorafgaand aan de raadsvergadering. Hij heeft bewust gekozen voor een andersoortige bijdrage inplaats van een jammerklacht over de tekortkomingen van de inspraak in Hoorn en de eigenwijze insteek van het college...

Hier volgt het sprookje:

Sprookje



De prinses en de open plek in de Kersentuin



Er was eens een jonge prinses, met een groot rechtvaardigheidsgevoel en een gezonde dosis humor. Zij behoorde tot de groep van kritische geesten aan het hof. Ze riep regelmatig hofstalmeester Veelheid of hofdame Hulsthout tot de orde. Zij wilden nog wel eens hun eigen zin doordrijven zonder aan het gewone volk te denken. Met name de stalmeester Veelheid gaf toestemming om op de gekste plekken paardenstallen te bouwen…



In het koninkrijk stond een prachtige kersentuin. Deze kersentuin was vele honderden hectares groot. De kersentuin leverde mooie, grote rode kersen op en de export van de kersen deed de economie van het koninkrijk draaien. In de kersentuin woonden de kersentelers, een noest volkje dat trouw zijn belasting betaalde. Ze zagen hun belangcentjes graag goed besteed en waardeerden de prinses als zij kritiek had op stalmeester Veelheid. Wat moet je namelijk met al die paardenstallen?



In de kersentuin lag een grote open plek. Daar vertoefden regelmatig de stalen draken. De kersentelers kwamen er vaak na het werk met elkaar praten en van de zon genieten. Er was ook een wekelijkse markt. En in de oogsttijd een groot feest, waar de prinses graag kwam. Er werd dan muziek gemaakt, gedanst en kersenlikeur gedronken.



Nu wilden de kersentelers de open plek altijd al iets mooier maken. Wellicht een grotere plek voor de mensen en minder ruimte voor de stralen draken? En wat te denken van een mooie muziekkapel voor de muzikanten?



De prinses werd een jaartje ouder, en hofdame Hulsthout ook. Hofdame Hulsthout ging rentenieren aan de haven en de prinses volgde haar op. Nu was de prinses ondertussen een groot liefhebber van paardrijden geworden. Daarmee kon ze het hele land inspecteren. Ze was namelijk verantwoordelijk geworden voor de ruiterpaden. Ze reisde vaak van west naar oost en weer terug via de hoofdpaardrijroute. Deze liep toevallig over de open plek van de kersentelers.



De prinses was een eigenwijze hofdame geworden. Zij wilde een mooi en breed ruiterpad dwars over de open plek van de kersentelers. De kersentelers waren stomverbaasd. Was dit hun strijdbare prinses van vroeger, die zo graag met ze mee feestte en voor hun belangen opkwam?



Gelukkig werd elk besluit in het koninkrijk nog heroverwogen door de Raad der Dualen. Een groep van wijze mannen en vrouwen, en zij hadden het laatste woord over zaken van groot belang. Zoals de bestemming van open plekken en de aanleg van ruiterpaden. Aan hen de beslissing: zou de open plek opgeofferd worden aan de hoofdpaardrijroute van de hofdame (voorheen: de prinses), of bleef de open plek behouden, zodat de kersentelers elkaar wekelijks konden blijven ontmoeten en hun oogstfeest vieren. Daar werden vele vergaderingen aan gewijd en als ze er niet uit zijn gekomen vergaderen ze nu nog…



Sebastiaan Hol, inwoner van de Kersenboogerd