Aandacht besteden aan besteden

Aanbesteding, daar gaat het in de Hoornse raad de komende dinsdag ook over. Aanbesteden van klussen die de gemeente belangrijk noemt en die een flinke hap geld kosten is iets wat verplicht is geworden. Een van de belangrijkste redenen om werk aan te besteden is het vermijden van vriendjespolitiek. Hoe zoiets in elkaar zit is goed te zien in dictaturen. Familieleden en vriendjes van Poetin, Erdoğan, Loekasjenko, Kim Jong-Un, Bashar al-Assad (om maar een paar mensen te noemen met wie je heel voordelig bevriend zou kunnen zijn) hebben het wanneer ze precies in de pas weten te lopen niet al te moeilijk om lucratief werk voor de regering aan te nemen.

In de roemruchte eeuwen waarin Nederland zich ontwikkelde van agrarische samenleving waar de adel en de kerk de regels bepaalden, naar stedelijke vroedschappen, waar de rijksten der stad elkaar de mooiste en profijtelijkste baantjes toewezen als regentenkliek, kenden we dit systeem ook. Het is de rest van de bevolking langzaamaan gelukt om dat te veranderen in een vorm van democratie, waarin de gelijkwaardigheid van alle mensen iets vaker werd genoemd en elke volwassene via het stemrecht de eigen bestuurders kan kiezen.

Maar ook in deze mooie democratische situatie bleek het goed mogelijk om vooral door bevriende bedrijvenbazen mooie goedbetaalde klussen te laten uitvoeren. Door het aanbesteden van allerlei taken werd dat een stukje moeilijker gemaakt. Het is de garantie dat werkzaamheden open en eerlijk worden ingekocht en dat ook nog eens op niet al te dure manier. Limburgse toestanden zullen dan in een stad als Hoorn niet meer voorkomen. Heerlijke en eerlijke duidelijkheid. Wat wil je nog meer?

In het Hoornse politieke wereldje is men er al achter gekomen, dat dit een prachtig verkoopverhaal kan opleveren, maar dat de praktijk leert dat met op deze manier vinden van de ideale partner om moeilijk werk te laten uitvoeren geen garantiebewijzen zijn meegeleverd. Niet dat alles totaal verkeerd gaat, maar over de resultaten van het uitbestede werk kan men iets te vaak teleurgesteld zijn. Daar gaan dan je dure centen. De volksvertegenwoordiger met verantwoordelijkheidsgevoel heeft het nooit over de grote hoop van waar je lustig ongehinderd weg kunt scheppen totdat het op is.

Nu hebben we al enige jaren te maken met een instelling die belangrijke en omvangrijke zaken regelt voor Hoorn en de andere gemeenten van Westfriesland, WerkSaam. Eigenlijk betreft dat activiteiten die om de zoveel jaar moeten worden aanbesteed. Er is nu sprake van een quasie-inbesteding en ik denk dat we daarmee blij moeten zijn. Wat ik ervan begrijp is dat er niet meer om de zoveel tijd vele uren werk besteed gaat worden om precies te omschrijven wat voor werk er gedaan moet worden tegen welk bedrag ongeveer en dat men bij WerkSaam van alles uit de kast moet halen om ervoor te zorgen dat men in het Westfriese bestuur toch maar weer voor WerkSaam zal kiezen of misschien toch voor dat andere bedrijf uit Wieweetwaarstad die dan hier ook een nieuw gebouw moet neerzetten om het werk goed te kunnen regelen en mensen moet aantrekken en daartoe deels kunnen putten uit de werkenden die dan bij WerkSaam niks meer te doen hebben en zich dan afvragen wat je nu eigenlijk in de praktijk aan moet met de klusjes en moeilijke mensen waarvoor  WerkSaam uiteindelijk een lokaal toegespitste modus ontwikkeld heeft. Het is misschien een gekke vergelijking, maar mevrouw Grosthuizen en ik gaan voor bepaalde opdrachten naar enkele vertrouwde adressen, zeker wanneer we vinden dat het goed gedaan moet worden en we laten die mensen niet stikken wanneer we elders voor een paar euro goedkoper terecht kunnen.

Dat aanbesteden in zorg- en onderwijszaken gaat op veel andere plaatsen dan waar WerkSaam voor bezig is gewoon door, zodat er voor de transparantie en vermijden van vriendjespolitiek weer enige tienduizenden euro’s en vele tientallen werkuren aan besteed moeten worden om daar om de paar jaar wel volgens alle regeltjes te kunnen aanbesteden. En om dat voor de komende paar jaar goed te regelen wordt dinsdagavond in de raadsvergadering door – hoeveel fracties zijn er nu weer, dankzij de nieuwe liberale fractie van Chris? – zeg maar tig fracties, uiterst serieus en met een enorme vracht welgemeende verantwoordelijkheid geboomd gaat worden over hoe we de regelgeving netjes kunnen vorm geven en daarbij vooral niet vergeten te zorgen voor een behoorlijk frequente monitoring van de resultaten die worden geboekt.

Begrijp me goed: ik ben voor een goede aanpak van de klussen die moeten worden uitgevoerd, maar ik maak me in nog immer stijgende mate bezorgd over de regelgeving en administratieve rompslomp voor elke minuut dat er op de werkvloer iets daadwerkelijk wordt uitgevoerd. Daarnaast vraag ik me iets heel anders af: wanneer is de bureaucratie zo ver dat ik mijn boosterprik kan halen?

De inhoud van de column is uitsluitend voor rekening van de auteur. HoornRadio/HoornGids is niet ge- of verbonden aan een politieke partij of welke politieke richting dan ook, maar geheel autonoom, onafhankelijk en ongebonden.